Κατά καιρούς εκπονήθηκαν από τους εκάστοτε Υπουργούς Δικαιοσύνης  πολυνομοσχέδια με διατυμπανιζόμενη φιλοδοξία την αποτελεσματικότερη και ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης και ανομολόγητο στόχο, να καταλείπει αποτύπωμα η άλλως μη ανιχνεύσιμος παρουσία τους. Έπρατταν όμως χωρίς περίσκεψη. Επρόκειτο για εκτεταμένες, βεβιασμένες, περιστασιακές και άστοχες παρεμβάσεις που ευτέλισαν το νομοθετικό πεδίο και επέτειναν την κακοδαιμονία και τη σύγχυση. Το μεν οσάκις ο αδιακόπως διογκούμενος όγκος ποινικών δικογραφιών αμιλλάτο τα… Πελασγικά τείχη, επιχειρείτο αντιεπιστημονική, αποσπασματική, κατάδηλα έκνομη και εξωθεσμική παρέμβαση ιδιότυπης αποσυμφόρησης με αθεμελίωτες αποποινικοποιήσεις, βραχύβιες παραγραφές και αποχρωματισμό κακουργηματικών δράσεων

Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και η αστόχαστη μεταρρυθμιστική φρενίτιδα που κατέλαβε τον νυν υπουργό δικαιοσύνης, ο οποίος αρκούμενος κυρίως στην προσωπική του εμπειρία, ως άλλος Δον Κιχώτης, από υπερχειλίζουσα επιστημοσύνη και αθεράπευτο εγωκεντρισμό, χωρίς ίχνος σοβαρής διαβούλευσης έσπειρε θύελλες και ενέπλεξε την δικαστηριακή πράξη σ’ ένα ατελείωτο «ράβε – ξήλωνε» με αποτέλεσμα η πομπωδώς εξαγγελθείσα νομοθετική του πρωτοβουλία να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πιθανόν να έλυνε και νομοτελειακά να φυλλορροήσει μαζί με τις όποιες ελπίδες είχαν καλλιεργηθεί. Οι ως άνω επιλεκτικές αναφορές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο μου υπό τον τίτλο «Στη φλεγομένη και μη καιομένη βάτο της δικαιοσύνης» και σε άρθρο μου με τίτλο «Η παθογένεια του δημοσίου βίου της Χώρας» καταδεικνύουν με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο την εναγώνια προσπάθεια να αποκατασταθεί η δικαιική τάξη και αναδεικνύει το καθήκον παντός θεμιστοπόλου να μη θεάται αδιάφορος και ασυγκίνητος  την καθυπόταξη της δικαιοσύνης στα κελεύσματα της κρατικής εξουσίας, να μην ανέχεται τον ευτελισμό της, να εκρήγνυται και να εξεγείρεται κάθε φορά που δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές της παραδόσεις και απιστεί στην πραγμάτωση της θείας αποστολής της. Αφορμή για τη διατύπωση της εν λόγω αυστηρής κριτικής αποτίμησης, υπήρξε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» που είδε το φως της δημοσιότητας στις 24/12/24,  το οποίο ανέφερε ότι η παρατεταμένη και εντεινόμενη κωλυσιεργία στην έκδοση των δικαστικών αποφάσεων και εντεύθεν του αδιεξόδου που ελλοχεύει για την κανονικότητα της δικηγορικής τάξης, οδήγησε τον νυν υπουργό δικαιοσύνης να εισηγηθεί μέτρα «δραστικά» μεταξύ των οποίων και την κατ’ ανώτατο όριο… εξάλεπτη (6΄) διάρκεια της αγόρευσης των συνηγόρων και για την ισότητα του νόμου, την αντίστοιχη επίσης εξάλεπτη διάρκεια της εισαγγελικής αγόρευσης για την ανάπτυξη της κατηγορίας. Μάλιστα η ίδια εφημερίδα, στον υπέρτιτλο της είδησης όλως εμφατικά κάνει λόγο για «επανάσταση στα δικαστήρια»! (Ομολογουμένως αναίμακτη θα προσέθετα υπερθεματίζοντας στην αμετροέπεια, στη σύγχυση, στη θυμηδία). Υπό τον όρο ότι όντως το δημοσίευμα αντανακλά τις μύχιες σκέψεις και ορθοτομεί τη φιλοσοφία του κ. υπουργού, μπορεί να υποστηριχθεί αβιάστως ότι πρόκειται για «αδολεσχίες και φληναφήματα» που κατ’ ουδέν συνεισφέρουν, τουναντίον δυναμιτίζουν την κανονικότητα της δίκης και μορφοποιούν την εικόνα μιας ισοπεδωτικής Βαβέλ που θα ανατινάξει συθέμελα το δικαιικό μας σύστημα. Υπάρχουν περιπτώσεις που ένας δεινός αγορητής και επιδέξιος ρήτορας, επενδύοντας στη νομική συγκυρία, μπορεί να συστοιχηθεί πλήρως επαφιέμενος στην κρίση του δικαστηρίου, ιδίως μετά προηγηθείσα απαλλακτική πρόταση του εισαγγελέως της έδρας, ενώ εξ ετέρου διαισθανόμενος ότι παρά την σθεναρά επιχειρηματολογία του δεν εκάμφθησαν οι αντιστάσεις των δικαστών, ακαταπόνητος, θα αποδυθεί επιστρατεύοντας και αναλώνοντας κάθε ικμάδα του, να παραδώσει «λευκόν» τον εντολέα του Αν πιστεύει ο νυν υπ. δικαιοσύνης ότι υπάρχουν κλεψύδρες νέου τύπου που κατ’ ουσίαν ακυρώνουν με το επαίσχυντο εξάλεπτο τη μυσταγωγία της δίκης, πλανάται οικτρά και πρέπει να αναθεωρήσει πάραυτα. Τα περίφημα εξάλεπτα τίποτα άλλο δεν πιστοποιούν παρά την ύπαρξη ενός προσχηματικού πλαισίου ότι… ετηρήθη ο τύπος. Συνειρμικά έρχεται στο νου μας το περισπούδαστο άρθρο του Γ. Μαγκάκη «Ο συνήγορος: Μια παράδοξη κατάκτηση του πολιτισμού» στο οποίο αναφέρει ότι η υπεράσπιση στην ποινική δίκη σηματοδοτεί υψίστη νομική και πολιτισμική κατάκτηση. Κατά ταύτα η τυχόν εμμονή του υπ. δικαιοσύνης στις περίεργες μεταρρυθμιστικής υφής εκλάμψεις του τίποτε άλλο δεν σηματοδοτεί παρά την ίδρυση μιας υποβοηθούμενης δικονομικής άφεσης και τεκμαιρόμενης απεμπλοκής. Άλλωστε δεν πρέπει να παροράται το γεγονός ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου που διευθύνει τη συζήτηση, όταν κρίνει ότι εξαντλήθηκε το σκέλος της αγόρευσης, οφείλει να παρέμβει, συνήθως με ευγενική παρότρυνση στον συνήγορο για συντόμευσή της, άλλως αν διαπιστώσει ότι ο αγορητής αναμασά τα ίδια και πλατυάζει ατερμόνως του αφαιρεί το λόγο. Το πρόβλημα με τις καθυστερήσεις εκδόσεων των δικαστικών αποφάσεων, είναι όντως υπαρκτό και τείνει να εξελιχθεί σε γάγγραινα, που αφυδατώνει και νεκρώνει κάθε ιστό στον πολύπαθο χώρο της δικαιοσύνης. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ατυχώς πολλοί δικαστές δεν ασκούν ευόρκως τα καθήκοντά τους, οχυρούμενοι πίσω από ένα καθιδρυμένο απαράδεκτο κατεστημένο, εις τρόπον ώστε να μην διαχωρίζεται η «ήρα από το στάρι», με την απομάκρυνση των επίορκων απ’ το δικαστικό σώμα, παρότι υπάρχουν περιπτώσεις προκλητικής και αδιανόητης κωλυσιεργίας που εξικνείται ακόμα και πέραν της τετραετίας!.. Προσέτι μέχρις ότου συγκληθούν τα δικαστικά συμβούλια και τιμωρηθούν με αποπομπή, εξακολουθούν να λυμαίνονται και να λεηλατούν μισθούς και επιδόματα. Μια κακοδαιμονία που αναπαράγεται συνεχώς και καρκινοβατεί υποσκάπτοντας τα θεμέλια στης δικαιοσύνης οδηγώντας την σε πλήρη αποδόμηση. Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η περιλάλητη μεταρρύθμιση, ως ανεμένετο, αστόχησε, αφού το τέλος της ήταν προδιαγεγραμμένο ως χρονικό ενός προαναγγελθέντος νομικού ατυχήματος. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι όσοι ομνύουν πως μόνο αυτοί κατέχουν την πάσα αλήθεια, τίποτα άλλο δεν πετυχαίνουν παρά να οδηγήσουν την δικαιοσύνη σε νέες απρόβλεπτες περιπέτειες. Είναι να μελαγχολεί κανείς αναλογιζόμενος ότι ο μόνος υπ. δικαιοσύνης που προσέφερε υπηρεσία ήταν και παραμένει ο Γεώργιος Κουβελάκης που με τον ν. 2172/93 κατήργησε τη θανατική ποινή και εξάγνισε τον χώρο της δικαιοσύνης από μια ανήκουστη βαρβαρότητα, να απαντά η πολιτεία στο έγκλημα με έγκλημα, ήτοι με μια «τελετουργική» θανατική καταδίκη. Όλοι όσοι έσπευσαν με ασύγγνωστη προχειρότητα να αφήσουν το αποτύπωμά τους, τίποτα απολύτως δεν συνεισέφεραν, αλλά παρασυρμένοι από έπαρση και αλαζονεία, πάσχισαν ματαιοπονούντες να υπηρετήσουν ένα υπεροπτικό, υπερτροφικό και ναρκισσιστικό εγώ στο βωμό μια υπερφίαλης και νεφελώδους κοσμοθεωρίας και μιας κατά πάντα στείρας και αδικαίωτης ουτοπίας.             Παύλος Τζοβάρας πρ. Πρόεδρος Δ.Σ. Θεσπρωτίας Μέλος επί τιμή του Δ.Σ. Κερκύρας Ηγουμενίτσα, 14/01/2025

{ Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια.
Μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα λέγαν…}
Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ας πιάσουμε την πονεμένη ιστορία της Κτηματογράφησης στην Περιφερειακή Ενότητα Κέρκυρας από την αρχή.
Η κτηματογράφηση στην Κέρκυρα ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση, σίγουρα όχι λόγω υπαιτιότητας των Κερκυραίων. Στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας δόθηκε πολύ μεγαλύτερος χρόνος δηλώσεων κτηματογράφησης. (Για παράδειγμα στα Χανιά ξεκίνησε το 2019 και όχι στο τέλος του 2023 όπως στην Κέρκυρα και ακόμα δίνονται παρατάσεις και καλώς δίνονται).
Ο αρμόδιος υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, μαζί με τον πρόεδρο της «ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» και άλλους υπηρεσιακούς παράγοντες επισκέφθηκαν την Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 2023, όπου τους επισημάνθηκε σε συνάντηση που έγινε στον Δικηγορικό Σύλλογο Κέρκυρας, τόσο από τους Συναδέλφους Δικηγόρους, όσο και από τους Συμβολαιογράφους, ότι για να ολοκληρωθεί το έργο της κτηματογράφησης χρειάζεται αρκετός χρόνος και βοήθεια από την Πολιτεία, ότι στην Κερκυραϊκή ύπαιθρο υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες, ο κλήρος είναι κατακερματισμένος, υπάρχει πυκνή βλάστηση, είναι πού δύσκολο να προσεγγίσει κάποιος τα κτήματα και στα περισσότερα δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας.
Η πραγματική απάντηση του κ. υφυπουργού και κατ΄ επέκταση της κυβέρνησης της Ν.Δ ήταν το ΒΙΑΙΟ και ανοργάνωτο κλείσιμο των Περιφερειακών Υποθηκοφυλακείων, με αόριστες υποσχέσεις περί άμεσης ψηφιοποιήσεις των αρχείων τους κτλ.
Το κερασάκι στην τούρτα της προχειρότητας και της αδιαλλαξίας τους, ήταν η εφαρμογή του νέου Δικαστικού Χάρτη με την κατάργηση των Ειρηνοδικείων, που είχε σαν αποτέλεσμα την μεγάλη καθυστέρηση σε διαδικασίες που συνδέονται με την κτηματογράφηση .
Σε όλη τη διάρκεια αυτής της πονεμένης ιστορίας της κτηματογράφησης για την Κέρκυρα, όλοι οι επιστημονικοί φορείς της Κέρκυρας που σχετίζονται με τη διαδικασία της κτηματογράφησης, μαζί με τους βουλευτές του νησιού, τους Δημάρχους και τον Περιφερειάρχη, ζητούσαν το αυτονόητο, ήτοι χρόνο για να ολοκληρωθεί σωστά η διαδικασία.
Η απάντηση από τον αρμόδιο υφυπουργό ήταν μία και μοναδική: Χρόνο είχατε και δεν τον εκμεταλλευτήκατε.
Μας… μάλωνε ότι φταίμε εμείς, οι επαγγελματίες και οι πολίτες της Κέρκυρας, και βέβαια μας πρότεινε τη λύση, η οποία ήταν να καταθέτουμε την περιουσία μας, τους μόχθους και του κόπους μιας ζωής με ένα κλικ, στην ουσία με ΤΙΠΟΤΑ και… βλέπουμε, θα δοθεί ….εύλογος χρόνος….
Η απάντηση η δικιά μας, του απλού λαού της Κέρκυρας, ήταν παλληκαρήσια, όπως επιτάσσει η αγωνιστική παράδοση του λαού μας όταν απειλείται ένα λαϊκό δικαίωμα. Εν προκειμένω, η απειλή ήταν και εξακολουθεί να είναι, να χαθούν οι λαϊκές περιουσίες. Έτρεξαν όλοι δεν αδιαφόρησαν, έκαναν ότι μπορούσαν για να σώσουν τις περιουσίες τους.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στου Συναδέλφους Δικηγόρους ,στους Μηχανικούς, στους Λογιστές, στους Συναδέλφους Δικηγόρους που εργάζονται στην κτηματογράφηση και στους υπαλλήλους των Δικαστηρίων και του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας, που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να σωθεί η περιουσία του κερκυραϊκού λαού.
Συνάδελφοι Δικηγόροι, συναγωνιστές Μηχανικοί και Λογιστές, Συνάδελφοι Βουλευτές Κέρκυρας, Δήμαρχοι Κέρκυρας και Παξών, Περιφερειάρχη Κέρκυρας πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά και να ηγηθούμε ενός τίμιου αγώνα του ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΥ ΛΑΟΥ. Να είμαστε μπροστάρηδες μαζί με την κοινωνία της Κέρκυρας και όλων των μαζικών φορέων που την εκπροσωπούν.
Η μαζική γενική συνέλευση του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας, έδειξε τον δρόμο με την ομόφωνη απόφαση της στις 29/10/2024 να αναλάβει ο Δικηγορικός Σύλλογος πρωτοβουλία συντονισμού κοινής δράσης των μαζικών φορέων της Κερκυραϊκής κοινωνίας, για κήρυξη γενικής απεργίας στο νησί και τη διοργάνωση την ημέρα της απεργίας μεγάλου παν κερκυραϊκού συλλαλητηρίου, με κύριο και μοναδικό αίτημα την παράταση της κτηματογράφησης στην Κέρκυρα για τουλάχιστον (1) ένα έτος.
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. μέσω του αρμόδιου υφυπουργού της, υπεύθυνου για το κτηματολόγιο, έδειξε το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόσωπο της και σαν να μην έφτανε αυτό, μας κουνάει και το δάκτυλο ότι φταίμε εμείς που αδιαφορούμε για τις περιουσίες μας.
Μας μαλώνει, μας εμπαίζει, μας λέει ΨΕΜΑΤΑ για εύλογα διαστήματα συμπλήρωσης των δηλώσεων και μας εκβιάζει με ματωμένα εικοσαήμερα αρχικά και στη συνέχεια με σαρανταήμερα μέσα στις γιορτές, ενώ ακολούθησαν και τελεσίγραφα του προέδρου της «ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» ότι δεν θα δοθεί άλλη παράταση και ότι αυτή είναι η τελευταία, ακόμη και για τις ελλιπείς δηλώσεις… που μας προέτρεπαν να κάνουμε.
Να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι η πραγματική ζωή δεν είναι ψεύτικα νούμερα και αριθμοί για να μη χάσουμε τάχα μου τις χρηματοδοτήσεις από την Ε.Ε.
Να τους δείξουμε ότι ο λαός της Κέρκυρας ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ και δεν σκύβει το κεφάλι ευχαριστώντας τον δήμιό του.
Αφού δεν σέβονται την αγωνία των Κερκυραίων…. πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα ΧΈΡΙΑ ΜΑΣ. να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να παίζουν αλαζονικά από τα γραφεία τους στην Αθήνα με τους κόπους μιας ζωής του λαού της Κέρκυρας.
Αφού δεν μπορούν ή δεν Θέλουν να καταλάβουν την αγωνία μας, ας τους δείξουμε τη δύναμή μας …ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ.
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Αδιαμφησβήτητα, τα τελευταία χρόνια έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στον ψηφιακό μετασχηματισμό της Δικαιοσύνης, αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η τεχνολογία και ο αυτοματισμός μπορούν να προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα και ευκολίες, αλλά η υπερεξάρτηση από αυτά μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά προβλήματα.

Η υιοθέτηση νέων ηλεκτρονικών διαδικασιών απαιτεί σημαντική τεχνική υποστήριξη και εκπαίδευση τόσο για το δικαστικό προσωπικό όσο και για τους διαδίκους, τους πολίτες και τους νομικούς παραστάτες. Οι τεχνικές δυσκολίες και η έλλειψη κατάλληλων υποδομών έχουν ήδη οδηγήσει σε πολλές δυσκολίες.

Σίγουρα, σε έναν βαθμό, πρέπει να προσαρμοστούμε.

Δεν ζούμε όμως για την διαδικασία. Ζούμε για την ουσία.

Το Υπουργείο φαίνεται να θέλει να απομακρύνει όλο και περισσότερο από τον πολίτη την πρόσβαση στον φυσικό δικαστή, και γενικά να βγάλει την έννοια της «απόφασης» από την δικονομική διαδικασία. Πως θα το καταφέρει; Με όσο λιγότερο δυνατόν επαφή μεταξύ των παραγόντων της Δικαιοσύνης. Όσο το δυνατόν λιγότερη «επί της ουσίας» απόφαση. Όσο το δυνατόν μικρότερο περιθώριο διόρθωσης του οποιουδήποτε λάθους ή και «εμπόδια» με διαδικαστικά απαράδεκτα. Έξω από το Δικαστήριο, από το ακροατήριο, από την δικαστηριακή κρίση.

Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες διαφημίζεται η υποτιθέμενη μείωση της γραφειοκρατίας, ενώ στην πράξη η γραφειοκρατία διαρκώς αυξάνεται. Μάλιστα, πρόκειται για γραφειοκρατία που γεννά νέα γραφειοκρατία.

Τα τελευταία δέκα χρόνια διαφημίζεται η ψηφιοποίηση των διαδικασιών, αλλά στην πράξη παρουσιάζονται μόνο προβλήματα. Μην μου πείτε ότι αυτό είναι ζήτημα «μεταβατικής περιόδου». Δεν είναι.

Πόσο καιρό κάνατε να πάρετε ένα πιστοποιητικό πριν 5 χρόνια; Πόσες φορές έχετε ακούσει «δεν το δέχεται το σύστημα»;

Δεν πρέπει να υιοθετήσουμε αυτή την νοοτροπία άκρατης ψηφιοποίησης.

Θα πρέπει να διατηρηθούν παράλληλα οι φυσικές διαδικασίες με τις ψηφιακές. Αλλιώς εκδιώχνεται ο πολίτης από τη Δικαιοσύνη. Επιπλέον, οι πανευρωπαϊκές τάσεις και οι σύγχρονες τεχνολογίες υποστηρίζουν τη διατήρηση και διαφορετικών τρόπων εκτέλεσης της ίδιας διαδικασίας, για την επιτάχυνση και βελτίωση της Δικαιοσύνης. Εξάλλου, ο οποιοσδήποτε τεχνολογολάγνος θα σας πει ότι για να είναι πετυχημένο ένα πληροφοριακό σύστημα, ο χρήστης θα πρέπει να μπορεί να επιτελέσει την ίδια διεργασία με παραπάνω από έναν τρόπους!

Είναι κρίσιμο, λοιπόν, να αναπτυχθούν ή να διατηρηθούν οι διαδικασίες που λειτουργούν με φυσικό τρόπο παράλληλα με τα τεχνολογικά μέσα. Η διατήρηση φυσικών σημείων πρόσβασης για όσους δεν έχουν εξοικείωση με την τεχνολογία και η χρήση παραδοσιακών μεθόδων αρχειοθέτησης, είναι ένα δίχτυ ασφαλείας. Επιπλέον, η ενίσχυση της εκπαίδευσης των δικαστικών λειτουργών και υπαλλήλων σχετικά με τη σωστή χρήση και τα όρια της τεχνολογίας είναι ζωτικής σημασίας.

Χρειαζόμαστε, αυτονόητα, προσλήψεις προσωπικού και την αξιοποίηση όλων των σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων για τη διευκόλυνση των δικαστών, όχι αλλαγές επί αλλαγών και συρρίκνωση της Δικαιοσύνης.

Συνολικά, πρέπει να επιδιωχθεί ένα πιο σταθερό και απλό νομικό πλαίσιο που αποφεύγει την υπερβολική ρύθμιση και τις συνεχείς αλλαγές. Οι διαδικασίες πρέπει να είναι ασφαλείς, αξιόπιστες, αλλά και απλές.

Η ακατάσχετη υπερρύθμιση των διαδικασιών, οι δικονομικές κυρώσεις και οι συνεχείς, συχνά απαράδεκτες, αλλαγές στη δικονομία προκαλούν ανασφάλεια δικαίου. Σε ένα κράτος δικαίου, η Δικαιοσύνη δεν ενεργεί τάχιστα για το θεαθήναι, αλλά γιατί το οφείλει στον πολίτη. Η βιαστική και ελλιπής νομοθέτηση, από άτομα που δεν αντιλαμβάνονται τον ορθό τρόπο ψηφιοποίησης των διαδικασιών, δεν οδηγεί στα αποτελέσματα που θέλουμε.

Ο πολίτης δεν ζητά άκρατη ψηφιοποίηση των διαδικασιών. Ζητά Δικαιοσύνη μέσα από απλή και εύκολη διαδικασία.

Η πρόσφατη ανακοίνωση του βουλευτή Κέρκυρας κ.Στ. Γκίκα  για την μη παράταση της προθεσμίας υποβολής στο γραφείο κτηματογράφησης εμπροθέσμων δηλώσεων δικαιωμάτων και η επιβεβαίωσή της από τον φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» , παράταση που όλοι ανέμεναν, πυροδότησε την γνωστή ανταλλαγή ανακοινώσεων και  την έντονη αντιπαράθεση με τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας. Η αντιπαράθεση αυτή, οι ανακοινώσεις  και οι σχετικές κατηγορίες για πληροφόρηση – παραπληροφόρηση δεν διέλυσαν την σύγχυση και την ανησυχία των πολιτών και των επαγγελματιών που ασχολούνται με την κτηματογράφηση. Δέκα ημέρες μετά παραμένουν αναπάντητα πολλά ερωτήματα και  γεννώνται απορίες νομικής ορθότητας των ανακοινωθέ-ντων από τον κυβερνητικό βουλευτή και τον ανώνυμο εκπρόσωπο του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» όπως γεννώνται και  ζητήματα θεσμικής τάξεως. Συγκεκριμένα:

Α.- Η παρ. 5 του άρθρου 2 του  Ν.2308/1995 για την κτηματογράφηση προβλέπει ότι η αρχικά χορηγούμενη  προθεσμία των τριών μηνών για υποβολή δηλώσεων στο γραφείο κτηματογράφησης  μπορεί να παραταθεί για άλλους τρεις μήνες με απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ», ενώ με απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας οι προθεσμίες αυτές  μπορεί να παρατείνονται περαιτέρω  και για χρονικό διάστημα έως έξι (6) μήνες. Οι δυνατότητες αυτές παρατάσεων χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον σε πλείστες όσες περιπτώσεις άλλων περιοχών της Ελλάδας.

Οφείλουν , συνεπώς, ο κυβερνητικός βουλευτής  που έσπευσε να ανακοινώσει το τετελεσμένο της μη παράτασης και ο εκπρόσωπος του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» που έσπευσε να αντιπαρατεθεί με υπονοούμενα στον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου  να γνωστοποιήσουν δημόσια στους κερκυραίους (αλλά και στους Θεσπρωτούς) πολίτες:

– Γιατί δεν έτυχαν εφαρμογής για την Κέρκυρα και την Θεσπρωτία οι δυνατότητες αυτές; Γιατί υπήρξε άνιση μεταχείρισή τους σε σχέση με ό,τι έγινε στην υπόλοιπη Ελλάδα;;

– Αν η μη παράταση συνδέεται με θέμα χρηματοδότησης του όλου έργου  και κίνδυνο απώλειάς της  γιατί δεν το αναφέρουν και γιατί δεν  ξεκίνησαν έγκαιρα την όλη διαδικασία κτηματογράφησης;

– Γιατί, εν πάση περιπτώσει, μετά την δοθείσα παράταση  δύο μηνών στην αρχική προθεσμία των τριών μηνών , δεν ενημέρωσαν έγκαιρα με δημόσιες ανακοινώσεις τους το κοινό, ότι δεν πρόκειται να δοθεί άλλη παράταση; Και αν ενημέρωσαν, ποιόν και πώς τον ενημέρωσαν;

– Αποτελεί ή δεν αποτελεί θεσμική και δεοντολογική απρέπεια να μην ενημερώνονται επισήμως και εγγράφως εμπλεκόμενοι θεσμικοί φορείς που ζήτησαν παράταση της προθεσμίας όπως το περιφερειακό συμβούλιο, ο δήμος Κεντρικής Κέρκυρας, ο δικηγορικός σύλλογος, το τμήμα Κέρκυρας του ΤΕΕ αλλά και οι δύο βουλευτές Κέρκυρας της αντιπολίτευσης ;

–  Όλοι οι ανωτέρω τοπικοί θεσμικοί φορείς  γιατί δεν απαίτησαν από τον αρμόδιο για το Κτηματολόγιο Υπουργό να ασκήσει την δυνατότητα που του δίδει ο νόμος για παράταση μέχρι έξη μηνών;

Β.- Προφανώς για δημιουργία εντυπώσεων στο ευρύ κοινό που φυσικά  δεν γνωρίζει  την χαοτική νομοθεσία για το κτηματολόγιο, ο κυβερνητικός βουλευτής και το  «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» επικαλούνται για τους ισχυρισμούς τους τον νόμο 5076/2023. Όμως ο νόμος 5076/2023 στο αρθρ. 5 παρ. 3 αλλά και ο νόμος Ν.5046/2023  στο άρθρο 38 παρ.1 , απλά τροποποίησαν το άρθρο 2 παρ.8 του νόμου 2.308/1995 που είναι ο νόμος για την κτηματογράφηση οι ρυθμίσεις του οποίου έχουν πλέον ως εξής:

 «Με απόφαση του Δ.Σ. του Φορέα, της οποίας το περιεχόμενο περιλαμβάνεται στην ανακοίνωση για την ανάρτηση που προβλέπεται στο άρθρο 4, καθορίζεται η ημερομηνία μέχρι την οποία είναι επιτρεπτή η υποβολή εκπρόθεσμων δηλώσεων στην περιοχή που κτηματογραφείται. Με όμοια απόφαση, η προθεσμία αυτή μπορεί να παρατείνεται έως την 30ή.11.2024.» Απαιτείται, συνεπώς, απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» και δημοσίευσή της στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, όπως έχει γίνει και για πολλές άλλες περιοχές, ενώ για την περιοχή μας δεν υπάρχει.  Δεν είναι αρμοδιότητα ούτε απόφαση του κυβερνητικού βουλευτή ούτε του όποιου  διορισμένου στελέχους του  φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» .  Επιπροσθέτως: Το Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» έχει την αρμοδιότητα  να κηρύσσει με απόφαση του το τέλος της δυνατότητας υποβολής εκπροθέσμων δηλώσεων και να καθορίζει χρόνο ανάρτησης συμφ. αρθρ.5 του νόμου 2308/1995. Δεν στηρίζεται,  συνεπώς, στον νόμο η εντύπωση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του κυβερνητικού βουλευτή και του φορέα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ  ότι μπορεί να υποβάλλονται  εκπρόθεσμες δηλώσεις μέχρι 30.11.2024. Αν υπάρχει σχετική ρητή απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» να βγούν να το ανακοινώσουν.

Γ.- Ανακοινώθηκε επίσης  από τον κ. Γκίκα και τον φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» ότι οι εκπρόθεσμες δηλώσεις δεν θα επιβαρύνονται με πρόστιμο. Όμως στο άρθρο 2 παρ.8 του Ν.2308/1995 ορίζεται ότι « ..με απόφαση του Δ.Σ. του Φορέα επιβάλλεται πρόστιμο που  υπολογίζεται βάσει του είδους του εγγραπτέου δικαιώματος που δηλώνεται, της αξίας των ακινήτων βάσει του συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού καθώς και του χρόνου κατά τον οποίον καθυστέρησε η υποβολή της δήλωσης σε σχέση με την προθεσμία για εμπρόθεσμη δήλωση …» Και η προθεσμία εμπρόθεσμης δήλωσης  στην περίπτωσή μας έληξε την 12.4.2024.

Οφείλει, συνεπώς ο κυβερνητικός βουλευτής και το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» να γνωστοποιήσει επίσημα που στηρίζεται νομικά η διαβεβαίωση για μη επιβάρυνση των εκπροθέσμων δηλώσεων με πρόστιμο και αν υπάρχει σχετική απόφαση του Δ.Σ.

Δ.- Αναφέρεται στην ανακοίνωση του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» ότι η διαδικασία των δηλώσεων είναι απλή, ότι μια προσφυγή στην ιστοσελίδα maps.ktimatologio.gr αρκεί για τον εντοπισμό του γεωτεμαχίου κάθε ενδιαφερομένου. Ότι στις περιπτώσεις επίκλησης έκτακτης χρησικτησίας (που είναι συντριπτικά οι περισσότερες στην ύπαιθρο του νησιού), αρκεί η προσαγωγή δύο δικαιολογητικών. Εδώ η παραπληροφόρηση είναι προκλητική. Διότι δεν αγνοεί αλλά γνωρίζει ο εκπρόσωπος του Κτηματολογίου   τις συνθήκες που επικρατούν στην Κέρκυρα (κλείσιμο των Υποθηκοφυλακείων, αδυναμία ελέγχων,  καθυστερήσεις στην έκδοση πιστοποιητικών, καθυστερήσεις εμπλεκομένων Υπηρεσιών, καθυστερήσεις στα Δικαστήρια). Ο  δε εντοπισμός  ιδιοκτησιών στον ελαιώνα της Κέρκυρας με προσφυγή στην ιστοσελίδα maps.ktimatologio.gr μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Έτσι, δεν είναι περίεργο το αναφερθέν ότι μέχρι τώρα έχουν υποβληθεί   δηλώσεις που δεν υπερβαίνουν το 10% των ιδιοκτησιών.

Η επιβαλλόμενη υπευθυνότητα των εμπλεκομένων θεσμικών φορέων για το κρίσιμο θέμα της κτηματογράφησης του νησιού μας και την προστασία των εμπραγμάτων δικαιωμάτων των κατοίκων του επιβάλλει την λήψη υπευθύνων και όχι επικοινωνιακών – δημαγωγικών ανακοινώσεων. Είναι ακριβές το αναφερόμενο στην ανακοίνωση του Ελληνικού Κτηματολογίου ότι η μη υποβολή δηλώσεων θα συνεπιφέρει μείζονα οικονομική επιβάρυνση και ταλαιπωρία στους πολίτες από την ανάγκη διόρθωσης των ανακριβών κτηματολογικών εγγραφών που θα προκύψουν. Δεν βοηθά όμως το Ελληνικό Κτηματολόγιο  στην κατεύθυνση αυτή με την τακτική που ακολουθεί. Και εδώ ανακύπτουν οι υποχρεώσεις των φορέων του νησιού, αυτοδιοικητικών και επιστημονικών, για ουσιαστική παρέμβαση προς εξορθολογισμό των προθεσμιών και της όλης διαδικασίας και όχι να εξαντλείται η αντίδραση των φορέων αυτών σε ανίσχυρες παρακλητικές ανακοινώσεις.  Αλλιώς, η σιβυλλική αποστροφή του προέδρου του Δ.Σ.Κ. «οψόμεθα ες Φιλίππους» δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ότι η απάντηση των ενεργών πολιτών στην τακτική που ακολουθήθηκε στην κτηματογράφηση του νησιού μας , «η μάχη στους Φιλίππους» θα δοθεί την 9^η του προσεχούς Ιουνίου.

                                             ΓΙΑΝΝΗΣ  Γ.  ΒΡΑΔΗΣ

                                                   Δικηγόρος

                                          Πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. Κέρκυρας.

Η νομική κοινότητα, με αφορμή τις συχνές και επανειλημμένες κακοποιητικές συμπεριφορές έμφυλης βίας κατά γυναικών, από πρώην και νυν συζύγους και ερωτικούς συντρόφους, που εξικνούνται δυστυχώς μέχρι και του βάναυσου αφανισμού τους, δοκιμάζεται στο νομοτεχνικό πεδίο για το αν πρόκειται περί ιδιωνύμου νεοφανούς εγκλήματος κακουργηματικής υφής ή αν και οι περιπτώσεις αυτές εντάσσονται στο αρθρ. 299 Π.Κ., που απειλεί τον δράστη με ποινή ισοβίου καθείρξεως και συνιστά παρ’ ημίν την κορύφωση του ποινικού κολασμού.

Το θέμα δυναμικά αναπαράγεται σε κάθε υποτροπιάζουσα μορφή του απευκταίου οδυνηρού φαινομένου, κυρίως από την ανεξέλεγκτη ελληνική τηλεόραση και το πλήθος των αμέτρητων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία παντελώς ανομιμοποίητα, «συσκέπτονται» θορυβωδώς όχι μόνο λόγω έλλειψης νομικής παιδείας αλλά και κραυγαλέας άγνοιας των όσων υπαγορεύουν και επιτάσσουν οι διατάξεις ηυξημένης τυπικής ισχύος [αρθρ. 4§§1,2 Σ], [αρθρ. 5§2 Σ] και οι ορισμοί και οι επιταγές του ποινικοδικονομικού μας συστήματος [299, 82Α Π.Κ.].

Φυσική συνέπεια είναι να σκιαμαχούν άκριτα, να διολισθαίνουν σε ομιχλώδεις νομικές ατραπούς και να υπερθεματίζουν ανεπιγνώτως την αναγνώριση και ένταξη στο σώμα του Ποινικού Κώδικα του νεόκοπου όρου «γυναικτονία», ως πανάκεια, απέναντι στο πράγματι ογκούμενο κύμα των σωρευτικών κακοποιητικών περιστατικών.

Παρίσταται ανάγκη επεξηγηματικής διευκρίνισης ότι «γυναικτονία» δεν θεωρείται η εξ οιασδήποτε αιτίας αφαίρεση της ζωής μιας γυναίκας. Ως εκ τούτου περιστατικά τροχαίων δυστυχημάτων με θύματα γυναίκες, φόνος γυναικός για κτηματικές διαφορές, αιματηρή ληστεία σε τράπεζα κατά εργαζόμενης υπαλλήλου κ.λ.π. ασφαλώς και δεν εντάσσονται στην εννοιολογική της συγκρότηση.

Ο «γυναικτόνος» αφορμάται από την εδραία πεποίθηση ότι το θύμα είναι ανήμπορο να προστατεύσει τον εαυτό του και την εξ ίσου κυνική παραδοχή ότι ως άνδρας ασκεί το κυριαρχικό γονιδιακό του «δικαίωμα».

Το παρόν άρθρο διερευνά την βάναυση κακοποίηση και τον αδιανόητο αφανισμό των άτυχων γυναικών σε συνθήκες ακραίου ρατσισμού, ως ανίσχυρα, ευάλωτα και ανυπεράσπιστα θύματα στο άλλοτε κραταιό και ήδη κλυδωνιζόμενο καθεστώς των παρωχημένων πατριαρχικών αντιλήψεων – αναχρονιστικό κατάλοιπο εποχής δυσώδους μνήμης, που εξακολουθεί να αμαυρώνει την ιστορική μας διαδρομή.

Το θέμα δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Υποβόσκει επί μακρόν, όπως καταδεικνύουν έκτακτες νομοθετικές παρεμβάσεις που εκρίθησαν αναγκαίες, ως ο ν. 3500/2006 περί ενδοοικογενειακής βίας και ο συναφής ν. 4351/2018 που αφορούσε την  Κύρωση του Συμβουλίου της Ευρώπης, για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας και την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας.

Η «γυναικτονία», αληθινή μάστιγα, επελαύνει δίκην λαίλαπας και δυναμιτίζει την ομαλή κοινωνική συμβίωση, μέσα από αθεράπευτες ιδεοληψίες και χρόνιες αγκυλώσεις που μαστίζουν και ταλανίζουν την ούτως ή άλλως πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ιδιαίτερα στο διάστημα του μακρού εγκλεισμού λόγω του covid-19 , η προβληματικότητα των σχέσεων μεταξύ των κοινωνών αλλά και εξ αιτίας της αναγκαστικής «δεσμίας» συνοίκησης, ανέσυραν στην επιφάνεια λανθάνοντα στοιχεία όχι μόνο αποξένωσης και απομονωτισμού, αλλά και καταθλιπτικά σύνδρομα που έθεσαν σε δεινή δοκιμασία τα όρια υπομονής και ανεκτικότητας για τα οποία είχε σημάνει συναγερμός.

Βέβαια η κατ’ εμέ επιχειρούμενη προσέγγιση, χωρίς να υποκαθιστά τις κοινωνιολογικές προσεγγίσεις των ειδικών, δεν αφίσταται ουσιωδώς της πραγματικής και πρέπει μεγάλος όγκος οργής, θυμού, ζήλειας, φθόνου και μίσους να εκτονώθηκε παντοιοτρόπως, χωρίς να αποκλείεται και η κακοποιητική συμπεριφορά που σε πολλές περιπτώσεις απέβη δυστυχώς μοιραία. Δικαιολογημένες κατά ταύτα οι αυθόρμητες, μαζικές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις και εκκλήσεις για πάταξη του φαινομένου που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ιδίως μετά το οδυνηρό περιστατικό που δεν χωράει σε ανθρώπου νου, τη θανάτωση της Κυριακής Γρίβα στο Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, όπου είχε καταφύγει έντρομη ως ικέτης για να γλυτώσει από την βαρβαρότητα του διώκτη συντρόφου της.

Οι υποστηρικτές της «γυναικτονίας» εισηγούνται αδοκίμως τη βαρυτέρα απασών των κακουργημάτων ποινική μεταχείριση, ως εγωιστικό privillegium. Αλλά στο ισχύον ποινικό δίκαιο η βαρυτέρα ποινική κύρωση προβλέπεται για την περίπτωση της ανθρωποκτονίας κατ’ αρθρ. 299 Π.Κ. [«Όποιος σκότωσε άλλον τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη»]. Με δεδομένο όμως ότι μεγαλύτερη ποινή από την ισόβια κάθειρξη δεν υπάρχει (μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής με το αρθρ. 1 §12 β΄ ν. 2207/1994) το νομικό αδιέξοδο είναι προφανές. Ποια θα πρέπει να είναι εν τέλει η αρμόζουσα και ενδεδειγμένη ποινική μεταχείριση;;;

Επιπροσθέτως, νομικά τείχη και δη ανυπέρβλητα ορθώνονται από τους ορισμούς του αρθρ. 4§§1,2 Σ. Ειδικότερα: κατά την §1 του οικείου άρθρου «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Κατά δε την §2 «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα». Κατά συνέπεια de lege lata το νομικό αδιέξοδο είναι απόλυτο, ο δε ισχυρισμός περί δήθεν νομοθετικού κενού είναι ανεδαφικός και προσκρούει ευθέως στην πλειάδα των προπαρατεθεισών νομικών διατάξεων.

Στον κόσμο του δικαίου, η θέση ανδρός και γυναικός διέπεται από ισοτιμία. Το σενάριο άνδρας να καταγγείλει κακοποιητική συμπεριφορά σε βάρος του από γυναίκα, θα εσήμαινε ανοίκειο και μειωτικό για τον εαυτό του «αυτομαστίγωμα». Στη δε επιβαρυντική και «αφύσικη» περίπτωση ολοκληρωτικού αφανισμού του, ας αρκεστούμε στην κατ’ εξοχήν άκρα σπανιότητα του φαινομένου… («Άλαλα τα χείλη των ασεβών» κατά τον Εκκλησιαστήν…) Αλλά το νομικώς κρίσιμο πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η «ανδροκτονία» ως επάλληλος νεωτερισμός, παραμένει στο ακέραιον!..

Η θέσπιση όμως διάταξης που θα τιμωρεί διαφορετικά τον δράστη του ιδίου εγκλήματος επειδή φέρει την ιδιότητα του άνδρα, εισάγει ανεπίτρεπτη διάκριση σύμφωνα με την αρχή της ισότητας των φύλων και είναι νομικώς αβάσιμη και απαράδεκτη.

Άλλοι θεωρητικοί του δικαίου διαβλέποντας το νομικό αδιέξοδο των επιλογών τους -την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι- κατέφυγαν, εισάγοντας «καινά δαιμόνια»,  σε ακόμα μεγαλύτερες αστοχίες υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αποκλείεται ρητώς στις υποθέσεις «γυναικτονιών» ο βρασμός ψυχικής ορμής (ως μειωμένος καταλογισμός) και να αποστερούνται οι «γυναικτόνοι» της προνομιακής χορήγησης των ελαφρυντικών περιστάσεων του άρθρ. 84 Π.Κ.. Πρόκειται για ρηχές νομικές κατασκευές που παραπέμπτουν σε προκρούστεια λογική. Καθόσον, αν πράγματι συντρέχει βρασμός ψυχικής ορμής (αρθρ. 299§2 Π.Κ. σε συνδυασμό με αρθρ. 34 Π.Κ.  «διατάραξη πνευματικών λειτουργιών ή της συνειδήσεως» ή αρθ. 36 Π.Κ. «ελαττωμένη ικανότητα προς καταλογισμό») αποτελεί για το δικάσαν δικαστήριο μονόδρομο η παραδοχή του. Άλλως συνιστά ευθεία παράβαση  του νόμου που ελέγχεται αναιρετικώς από τον Άρειο Πάγο.

Η εξ ίσου αποτροπιαστική εικόνα του αποκλεισμού χορήγησης ελαφρυντικών περιστάσεων αποτελεί πρόσθετη νομική παραδοξολογία που υποσκάπτει και δυναμιτίζει την συστηματική συνοχή του ποινικού δικαίου.

Τα ελαφρυντικά είναι το άρωμα του ποινικού δικαίου, έκφραση επιείκειας του ανανήψαντος κατηγορουμένου που ενδεχομένως να ωθήθηκε στην πράξη από μη ταπεινά αίτια ή από προηγηθείσα ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος προτάσσοντας δε παράλληλα και τον σύννομο βίο του, ως λείανση της σκληρότητας της όποιας κακουργίας του αποκαθαίρει το δίκαιο, το καθιστά πιο ανθρώπινο ακόμα και για τον πλέον αυστηρό και άτεγκτο κριτή.

Η διεξαγωγή της δίκης, ως πολιτιστική κατάκτηση, σηματοδοτεί την ανάπλαση της ουσίας της υποθέσεως ως ταυτοτική της φυσιογνωμία και οι δικονομικοί κανόνες εξαγνίζουν την διαδικασία, ώστε ο εφαρμοστής του δικαίου να οδηγηθεί στην αλήθεια και ν’ αποφανθεί κατά δικαία κρίση περί της ενοχής ή μη, ακολουθώντας την φωνή της συνειδήσεως, όπως επιτάσσει το άρθρ. 177 Κ.Π.Δ.

Υπό τα δεδομένα αυτά πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ρύθμιση που προβλέπει το αρθρ. 299 Π.Κ. είναι αυτάρκης και πλήρης, η δε πείσμων άρνηση που προβάλλεται και η εμμονική αντίδραση που τη συνοδεύει είναι άστοχη και αδικαιολόγητη.

Μήπως όλα ανεξαιρέτως τα φρικτά κακουργήματα «γυναικοκτονιών» δεν αντιμετωπίστηκαν -και ευλόγως- άμεσα, καίρια και συντριπτικά;;; Αισθάνθηκε κανείς νομικά ακάλυπτος και απροστάτευτος;

Οι πολυποίκιλλες συλλογικότητες, όταν επιφυλάσσουν στον εαυτό τους ρόλο αναντίστοιχο προς τις δυνατότητές τους, εκπέμπουν θολά μηνύματα και παράγουν αμετροέπεια, σύγχυση και φανατισμό και είναι φυσικό και επόμενο να μην αντιλαμβάνονται πού γειτνιάζει ο λαϊκισμός και πού τελειώνει η διαμαρτυρία.

 Ο Ηλίας Αναγνωστόπουλος, ομότιμος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών και πρόεδρος της ένωσης ελλήνων ποινικολόγων, σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής (7/4/24) με λιτό και δωρικό τρόπο αποφαίνεται: «Η εισαγωγή ενός αυτοτελούς εγκλήματος της γυναικοκτονίας είναι ασύμβατη με το ισχύον νομοθετικό καθεστώς». Η επίκουρος καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Αθανασία Διονυσοπούλου, στο «Βήμα» της Κυριακής (7/4/24) υποστηρίζει: «Μια ενδεχόμενη νομοθετική επιλογή, θα ήταν η ένταξη στοιχείων έμφυλης βίας σε κανόνες επιμέτρησης της ποινής». Πλην όμως, ο εν λόγω συλλογισμός και ορθά αξιολογούμενος δεν απαντά στο κρίσιμο θέμα αν υπάρχει έδαφος η «γυναικοκτονία» να καταχωρηθεί ως ιδιώνυμο έγκλημα στο σώμα του Ποινικού κώδικα και σε καταφατική περίπτωση ποια θα πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη ποινική κύρωση.

Κατά ταύτα με δεδομένο ότι η τυποποίηση ιδιωνύμου εγκλήματος της «γυναικοκτονίας» είναι ασύμβατη με το ποινικό δίκαιο, μήπως ερίζουμε «περί όνου σκιάς»; Η «κοινή» ανθρωποκτονία του άρθρ. 299 Π.Κ. επιβεβαιώνει το προφανές, ότι η αψεγάδιαστη διατύπωση και το ξεκάθαρο μήνυμα που εκπέμπει δεν αφήνει περιθώρια:

 Όποιος επιβουλεύεται τον άλλον, άνδρα ή γυναίκα, θα υποστεί τη βαρυτέρα των ποινών.

Δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας ότι στα πρώτα άρθρα του Καταστατικού μας Χάρτη, με τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» το άρθρ. 5§2 Σ ορίζει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων», ήτοι ο συνταγματικός νομοθέτης αναγορεύει ως προτεραιότητα την απόλυτη προστασία της ζωής, καθώς επίσης της τιμής και της ελευθερίας, πανηγυρική διακήρυξη που επιβεβαιώνει σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου την κορυφαία έναντι παντός άλλου εννόμου αγαθού επιλογή.

Η Κύπρος πρώτη εξ όλων των ευρωπαϊκών κρατών, έχει θεσπίσει την γυναικοκτονία ως ιδιώνυμο έγκλημα, χωρίς όμως η εν σπουδή νομοθετική της πρωτοβουλία να δικαιώνεται, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν την ακολούθησε…

Σε άρθρο του με τίτλο: « Η γυναικοκτονία de lege lata και de lege ferenda» ο Γεώργιος Τσιχριτζής, δικηγόρος LLM Αστικού Δικαίου ΕΚΠΑ, που δημοσιεύτηκε στο νομικό περιοδικό «Εγκληματολογία 2022» γράφει: «Το δίκαιο ως δυναμικό σύστημα εξελίσσεται και μεταβάλεται παράλληλα μέσα από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συγκυρίες. Το αν μετά την αξιολόγηση του νομοθέτη μια ρύθμιση του νόμου χρήζει επανεξέτασης και ενδεχομένως αναδιατύπωσής της ή και θέσπισης μιας καινούργιας ρύθμισης αποτελεί απόφαση του κοινού νομοθέτη».

Οι υγιείς δυνάμεις του τόπου οφείλουν να αποτελέσουν ανάχωμα απέναντι σε κάθε εγκληματική εκτροπή έμφυλης βίας, να εκριζώσουν τις χρόνιες παθογένειες απ’ όπου κι αν προέρχονται, να ενθαρρύνουν το διάλογο μεταξύ των διεστώτων μερών, ν’ αναδείξουν την μοναδικότητα της οντότητος ανδρός και γυναικός με σεβασμό στην απόλυτη ισότητα των δύο φύλων και να ονειρεύονται και να προσπαθούν για έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο.

Με εκτίμηση,

Παύλος Τζοβάρας

Πρώην Πρόεδρος Δ.Σ. Θεσπρωτίας

Μέλος επί τιμή του Δ.Σ. Κερκύρας

Ηγουμενίτσα, 12-04-2024

Ο πρωθυπουργός προχθές τη Πέμπτη αναφέρθηκε αρκετές φορές στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη μιλώντας για την, ασήκωτου βάρους, υπόθεση των Τεμπών.

Και άλλοι κυβερνητικοί  παράγοντες συχνά επικαλούνται την “ανεξάρτητη”. 

Κάθε κυβέρνηση – τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα – τη λέξη δικαιοσύνη δεν την ξεστομίζει χωρίς το στολίδι της «ανεξάρτητης». Βέβαια, αυτή την ιδιότητα την θυμούνται και την τονίζουν όχι σε κάθε περίσταση  παρά μόνον όταν η δικαιοσύνη  καταπιάνεται με έρευνα θεμάτων που άπτονται  των ανθρώπων τους και των ζητημάτων τους. Και φυσικά όταν  αυτά  απασχολούν έντονα την κοινή γνώμη. Τότε κρίνουν  ότι επιβάλλονται οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις προς το κοινωνικό σύνολο ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη.

Αντιλαμβάνομαι εξ αυτών ότι αυτή η χώρα έχει δύο δικαιοσύνες.

Την κρατική – ανεξάρτητη, και την άλλη  την κανονική, τη συνηθισμένη, την κοινή,  που ασχολείται με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Γεώργιος Φαϊτάς

Δικηγόρος Κέρκυρας

Λίγα λόγια για την με αριθμό 299/2024 απόφαση του  Μονομελούς Πρωτοδικείου Κερκύρας (Τακτική Διαδικασία – Κτηματολογικός Δικαστής)

Με την με αριθμό 299/2024 (Τακτική διαδικασία – Μονομελές Πρωτοδικείο – Κτηματολογικός Δικαστής) ο Αναπληρωτής Κτηματολογικός Δικαστής αντιμετώπισε και διέλαβε ουσιαστική κρίση για δύο πολύ σημαντικά θέματα τα οποία  ταλανίζουν την κτηματολογική δίκη επιβαρύνοντας διαδίκους και δικηγόρους.

Το Πρωτοδικείο Κέρκυρας, πολίτες και δικηγόροι, αντιμετωπίζουμε ήδη από την περαίωση των πρώτων εγγραφών κατά το ήδη μακρινό 2007 και μέχρι και σήμερα πληθώρα ζητημάτων τα οποία χρήζουν δικαστικής επίλυσης και κατά το πλείστον αφορούν σε πλημμέλειες της  διαδικασίας της κτηματογράφησης. Η κτηματολογική δίκη επιπρόσθετα επιβαρύνθηκε με τις ιδιαιτερότητες της Κέρκυρας (συστάσεις οριζοντίου ιδιοκτησίας κατά τον Ιόνιο Αστικό Κώδικα), των οικονομικών πτυχών της εποχής οι οποίες επιβάρυναν οικονομικά τον διάδικο (το ανακριβώς καταχωρηθέν ακίνητο συνήθως εντοπίζεται σε πολλαπλά ΚΑΕΚ με πολλούς συνιδιοκτήτες και ακόμη περισσότερους δικαιούχους εμπράγματων ασφαλειών – Τράπεζες) και βέβαια την εμμονή του Ελληνικού Δημοσίου να διεκδικεί  χωρίς περί αυτού δικαίωμα την περιουσία των πολιτών η οποία καταχωρίστηκε ατυχώς υπό την ένδειξη «αγνώστου ιδιοκτήτη».

Σημειώνουμε ότι η παραπάνω θέση του Δημοσίου, δηλαδή η αδιάκριτη παράστασή του  ως εναγομένου αντιδικούντος σε κάθε αγωγή η οποία κατά νόμω ενάγει το Δημόσιο ως εκπρόσωπο του «άγνωστου ιδιοκτήτη» και η μετέπειτα προσβολή με έφεση των αποφάσεων που αναγνωρίζουν το δικαίωμα  του πολίτη, αδιακρίτως του πράγματι (και καλώς γνωστού σε αυτό ) υπάρχοντος ιδιοκτησιακού του δικαιώματος δεν συνιστά παρά μία περαιτέρω άστοχη επιλογή  της Διοίκησης η οποία επιτείνει την ανασφάλεια στις σχέσεις κράτους – πολίτη και μάλιστα στο θέμα της συνταγματικά κατοχυρωμένης και πολλαπλώς δημοσιονομικά επιβαρυμένης ατομικής ιδιοκτησίας.

Τελευταίως,   περαιτέρω επιβάρυνση  αντί για διευκόλυνση και επιτάχυνση έχει εισφέρει και ο θεσμός της διαμεσολάβησης, ο οποίος, από την μέχρι τώρα πορεία στο Πρωτοδικείο μας μάλλον ως περιττά κοστοβόρος και αναποτελεσματικός  εμφανίζεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων στις οποίες εκ του νόμου τυγχάνει αναγκαστικός.

Η 299/2004 ιδιαιτέρως μας αφορά για δύο σημαντικά ζητήματα.

Πρώτον, καθώς λαμβάνει ξεκάθαρη θέση για την υποχρέωση της προσφυγής στην διαμεσολάβηση στην κτηματολογική δίκη. Ειδικότερα σύμφωνα με τις νομικές σκέψεις της απόφασης, όπως αυτό παρατίθεται αυτοτελώς κατωτέρω, ο δικαστής, χρησιμοποιώντας το ερμηνευτικό εργαλείο του σκοπού του κανόνα δικαίου προκρίνει την απαλλαγή από την ΥΑΣ στις κτηματολογικές διαφορές όταν συνεναγόμενο τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο :  «Ειδικότερα, στις υποθέσεις του άρθρου 6 παρ. 2 του ν. 2664/1998 προβλέπεται επί ποινή απαραδέκτου της συζήτησης η υποχρέωσης του ενάγοντος πριν από τη συζήτηση της αγωγής να καλέσει, με την αγωγή ή με ιδιαίτερο δικόγραφο, όλους τους εναγομένους σε υποχρεωτική αρχική συνεδρία διαμεσολάβησης (ΥΑΣ) ενώπιον κτηματολογικού διαμεσολαβητή που επιλέγεται από ειδικό μητρώο, το οποίο καταρτίζεται και τηρείται σε ηλεκτρονική μορφή από την Κεντρική Επιτροπή Διαμεσολάβησης του άρθρου 10 του ν. 4640/2019. Όταν εναγόμενο τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο, το τελευταίο εξαιρείται από την ως άνω ΥΑΣ του άρθρου 6 παρ. 2 του ν. 2664/1998 (βλ. αρθ. 6 παρ. 2 δ τελευταίο εδάφιο του ν. 2664/1998 περί  αναλογικής  εφαρμογής της παρ. 2 και 3 του άρθρου 6 του ν. 4640/2019). Ζήτημα όμως γεννάται όταν συνεναγόμενοι με το Ελληνικό Δημόσιο τυγχάνουν και φυσικά πρόσωπα μεταξύ των οποίων υφίσταται απλή ομοδικία, και τα οποία δεν εξαιρούνται από την ως άνω ΥΑΣ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο θεσμός της διαμεσολάβησης έχει προωθηθεί από τον νομοθέτη ως εναλλακτική μέθοδος επίλυσης διαφορών και προς αποσυμφόρηση των Δικαστηρίων, στην ως άνω περίπτωση δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ο σκοπός του νομοθέτη με την απαίτηση της ΥΑΣ ως προς τα φυσικά πρόσωπα και μόνο, αφού ακόμα και αν ευοδωνόταν αυτή, ο ενάγων θα έπρεπε ούτως ή άλλως να προσφύγει στα Δικαστήρια  ως προς το Ελληνικό Δημόσιο. Συνακόλουθα κατά την άποψη που υιοθετεί το παρόν Δικαστήριο ως ορθότερη, θα πρέπει ο ενάγων να απαλλάσσεται από την ως άνω υποχρέωσης περί ΥΑΣ και ως προς τα φυσικά πρόσωπα, όταν συνεναγόμενό τους τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο. Περαιτέρω σε αυτήν την περίπτωση ο ενάγων θα πρέπει να απαλλάσσεται και από την υποχρέωση προσκόμισης του εγγράφου  περί έγγραφης ενημέρωσης για τη δυνατότητα επίλυσης της διαφοράς με διαμεσολάβησης κατά το άρθρο 3 παρ. 2 Ν. 4640/2019, δεδομένου ότι όταν σε υπόθεση όπου υφίσταται ΥΑΣ, τελικά απαλλάσσεται από αυτήν, η οποία ΥΑΣ αποτελεί το μείζον ζητούμενο στα πλαίσια του νόμου περί διαμεσολάβησης, η τήρηση της διαδικασίας ενημέρωσης του άρθρου 3 παρ. 2 Ν. 4640/2019, η οποία αποτελεί το έλασσον, καθίσταται άνευ αντικειμένου…».

Και δεύτερον, η σχολιαζόμενη απόφαση απορρίπτει την -επαναλαμβανόμενη γενικώς και αορίστως – ένσταση ιδίας κυριότητας του Δημοσίου στις κτηματολογικές δίκες πλήττοντας την αοριστία της προβολής της και οριοθετώντας με ακρίβεια το βάρος της απόδειξης : «Το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο, με τις έγγραφες προτάσεις του,  αρνείται αιτιολογημένα την αγωγή και περαιτέρω,  προς απόκρουσή της, ισχυρίζεται ότι το επίδικο ακίνητο περιήλθε στην κυριότητά του με πρωτότυπο τρόπο, ως αδέσποτο και ανεξουσίαστο κατά τον χρόνο της ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Ο ισχυρισμός αυτός, σύμφωνα με τη μείζονα σκέψη της παρούσας, συνιστά ένσταση ίδιας κυριότητας, τυγχάνει όμως απορριπτέα ως απαράδεκτη λόγω αοριστίας καθότι το πρώτο εναγόμενο αρκείται σε απλή επανάληψη του πραγματικού των νομικών διατάξεων, χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό (ΜΠρΒόλου 313/2009, Αρμ 2009 513). Συγκεκριμένα δεν εξειδικεύονται καθόλου τα πραγματικά περιστατικά που στηρίζουν τη βάση αυτή, δηλαδή με ποιον ακριβώς τρόπο το επίδικο κατέστη αδέσποτο, και μάλιστα απλά προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι χώρησε εγκατάλειψη της νομής, χωρίς να γίνεται η επιπρόσθετη επίκληση, όπως θα έπρεπε, ότι η εγκατάλειψη αυτή έγινε με πρόθεση παραίτησης από το δικαίωμα της κυριότητας, ούτε προσδιορίζεται ποιο πρόσωπο παραιτήθηκε από την κυριότητα, ενώ ουδόλως γίνεται σαφής επίκληση τέτοιων περιστατικών που θα επέτρεπαν την  κρίση ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση εφαρμόζεται η ήδη ισχύουσα διάταξη του άρθρου 972 ΑΚ περί αδεσπότων ή έστω η ειδική διάταξη περί κτήσης κυριότητας επί εγκαταλελειμμένων ακινήτων  κατά το άρθρο 34 του Α.Ν. 1539/1938 (ΜΠρΛαμ 24/2021 σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, με εκεί περαιτέρω παραπομπές).». ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ

Τατιάνα Ι. Ζερβοπούλου

Δικηγόρος Κέρκυρας

       Διαβάζω. Ερχεται το ερανιστικό νομοσχέδιο περί απόδοσης δικαστηριακής ύλης στους δικηγόρους και εξόφλησης αμοιβών νομικής βοήθειας. Ψήφιση σε 10 μέρες.
       Μάλιστα. Υπομονή λοιπόν. Η κυβέρνηση σε 10 μέρες  διαμοιράζει το προϊόν του εράνου της προς ανακούφιση των  επιζήσαντων κατατρεγμένων δικηγόρων  που άφησε πίσω της η λαίλαπα. Την θυμάστε τη λαίλαπα; Κοσμοχαλασιά ήταν και γιαυτό  μάλλον την θυμόμαστε όλοι. Ομως,  αναρωτιέμαι, είναι αληθινός ο έρανος ή κάλπικος; Ο αληθινός έρανος επουλώνει   έκτακτες πληγές και αιφνίδια πλήγματα.  Εδώ σαν να  έχουν κάπως  αλλιώς τα πράγματα.

     1)Γιατί άραγε  το ποσόν  της (προσοχή: ατοκης)μερικής  εξόφλησης δεδουλευμένων  πενταετίας και πλέον αμοιβών  νομικής βοήθειας του κράτους προς  τους δικηγόρους πρέπει να το ερανιστεί η κυβέρνηση; Ολες οι οφειλές  δεν είναι γραμμένες στον προϋπολογισμό; Ναι,  θα μου πείτε,  μπορεί να είναι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και πληρώνονται. Ε, λοιπόν για χάρη των δικηγόρων  η γενναία τούτη κυβέρνηση  έβαλε  τη ντροπή στην άκρη και για να τους πληρώσει, κομάτι, βγήκε  για έρανο. Ας το ομολογήσουμε λοιπόν ευθαρσώς. Της οφείλουμε  όλοι το  μεγάλο ευχαριστώ. 

2) Ο έρανος θα αποφέρει και δικηγορική ύλη. Βγήκε στον έρανο  η κυβέρνηση μέσα στα δικαστήρια  υπερ των χειμαζομένων δικηγόρων. Εκεί υπάρχει περίσσευμα. Κάτι έπρεπε να μαζέψει να τους  το δώσει. Είναι ανθρωπιστικοί οι λόγοι του εράνου τούτου. Ερανος υπέρ των πτωχών. Συγκεντρώνει λοιπόν  κάτι υπόλοιπα κάτι  φορεμένα από  κουρασμένους δικαστές και τα  επιδεικνύει στους δικηγόρους.  Τα θέλετε; μας ρωτά. Ναι ναι βεβαίως δώσε τα. Τα παίρνουμε και λέμε πάλι ευχαριστώ για την φιλανθρωπία της. Διπλώνουμε  τις  σημαίες των τελευταίων 4 μηνών. Ναι, είμαστε  ευχαριστημένοι. Ολόκληρη κυβέρνηση βγήκε  στον έρανο. Για μάς εκτέθηκε και μείς και να μη πάρουμε το εράνισμα; Αχάριστοι  δεν πρέπει να είμαστε. Το παίρνουμε.  Πολλοί μουρμουρίζουν » από ολότελα …»

    Καληνύχτα σας φίλοι και συνάδελφοι.
    Κλείνω με την απορία:
    Τη ντροπή και την αηδία ποιό εράνισμα  την επουλώνει;
Κέρκυρα 2 Μαρτίου 2024

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ 

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων στην τελευταία του συνεδρίαση εξέδωσε ψήφισμα για το Εφετείο Κέρκυρας. Τα  πρόσφατα δημοσιεύματα που αναφέρουν το Εφετείο Κέρκυρας ανάμεσα σε εκείνα που οδηγούνται προς κατάργηση στο πλαίσιο αναδιάταξης του δικαστικού χωροταξικού χάρτη της χώρας, δεν θα έπρεπε να προκαλέσουν έκπληξη. Ούτε δικαιολογείται  εφησυχασμός από καθησυχαστικές δηλώσεις διαφόρων αρμοδίων. Το θέμα υπάρχει από πολλών ετών και επαναφέρεται κατά καιρούς,  όταν  ο εκάστοτε υπουργός δικαιοσύνης θέλει να δώσει την δική του … ώθηση στην  επιτάχυνση της δικαιοσύνης και ο εκάστοτε  υπουργός εσωτερικών στην διοικητική αναδιάθρωση του κράτους. Και δεν είναι  θέμα των δικηγόρων της Κέρκυρας. Είναι θέμα της Π.Ι.Ν. και των κατοίκων της.

Η μελετώμενη κατάργηση του αριθμού των εφετείων αιτιολογείται  με την επίκληση διαφόρων δεικτών αναφορικά με τον αριθμό των εκδιδομένων από κάθε εφετείο αποφάσεων,  με επίκληση ισχυόντων σε άλλα κράτη που όμως έχουν  εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, με αναφορές σε φορείς που αδιαφορούν για τις αρχές της εγγύτητας και της αμεσότητας. Κυρίως  παραβλέπεται  ο συγκεντρωτισμός  του κράτους μας, η μη ουσιαστική αποκέντρωσή του και   η νησιωτικότητα .

Σχετικά θέματα   θα έπρεπε βέβαια να είχαν απασχολήσει  τον δημόσιο διάλογο πριν τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές. Όμως ο διάλογος ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος. Οι διακηρύξεις των περισσοτέρων  παρατάξεων εξαντλήθηκαν σε κοινοτυπίες και γενικολογίες. Η εισαγωγή σε δημόσιο διάλογο σημαντικών ζητημάτων συνοχής και ανάπτυξης της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων (Π.Ι.Ν.) με τις επ’αυτών απόψεις των υποψηφίων, αντικαταστάθηκε με την τεχνική της επικοινωνίας και  των δημοσίων σχέσεων. Παραβλέφθηκε η διαχρονική υποδόρια αμφισβήτηση από την εκάστοτε  κυβέρνηση της αναγκαιότητας ύπαρξης της περιφέρειάς μας και δεν προβλήθηκαν όσο θα έπρεπε προβλήματα αλλά και δικαιώματα απορρέοντα από τον νησιωτικό χαρακτήρα της. Έτσι, αντί της  δημιουργίας θεσμών συνοχής και ανάπτυξης, παρατηρείται διαχρονικά αποψίλωση της Π.Ι.Ν. από βασικές υπηρεσίες και δομές σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή πρακτική και κατά παράβαση της συνταγματικής επιταγής. Διότι το άρθρο 101, παρ. 4 του Συντάγματος  επισημαίνει, σχετικά με τη νησιωτικότητα, ότι  ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση, όταν δρουν κανονιστικά, υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών  περιοχών, μεριμνώντας για την ανάπτυξή τους. Κατά τη χάραξη, δηλαδή, οποιασδήποτε πολιτικής για τα νησιά θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ιδιαιτερότητά τους αυτή.  Εάν λοιπόν πιστεύουμε  στην αναγκαιότητα και χρησιμότητα της περιφέρειάς μας πρέπει να διαμορφωθούν και προωθηθούν  πολιτικές που θα υλοποιούν αλλά και θα απαιτούν από την  κυβέρνηση  την εφαρμογή της αρχής της νησιωτικότητας σε πολλούς τομείς, όπως:

*. Την  διασυνδεσιμότητα των νησιών. Για ποια συνοχή μπορούμε να μιλάμε χωρίς διασύνδεση των νησιών;

*.- Την οικονομική συνεργασία των νησιών  μέσω της διακίνησης  προϊόντων και υπηρεσιών. Την συνεργασία των Επιμελητηρίων και λοιπών επαγγελματικών φορέων.

*.- Την αναβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της  ώστε να αναστραφεί η αρνητική θέση των επτανήσων, ιδίως Κέρκυρας και Ζακύνθου,  σε όλους τους εκπαιδευτικούς δείκτες. Την συνεχή υποβοήθηση της ανάπτυξης του Ιονίου Πανεπιστημίου εκμεταλλευόμενοι την αναπτυξιακή του δύναμη.

*.- Την εξασφάλιση ποιοτικών υπηρεσιών υγείας για τις νησιωτικές κοινωνίες, την ενίσχυση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης.

*.- Την ανάπτυξη εφαρμογών τηλεματικής (π.χ. τηλεδιάσκεψη, τηλεϊατρική, τηλεεργασία, τηλεεκπαίδευση) που να έχουν ως στόχο την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου των νησιωτικών περιοχών, αξιοποιώντας  το τμήμα Πληροφορικής του Ιονίου Πανεπιστημίου.

*- Την ενίσχυση των κρατικών θεσμών της περιφέρειας που με την σειρά τους ενισχύουν την συνοχή και την ανάπτυξή της. Εδώ εντάσσεται και το θέμα του Εφετείου της Κέρκυρας. Συγκεκριμένα:

Δεν νοείται διοικητική περιφέρεια του κράτους, δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση, χωρίς δικαστήρια πρώτου βαθμού και εφετείο ως θεσμικά στοιχεία συνοχής. Στην Π.Ι.Ν. όχι μόνο δεν υπάρχει συνοχή αλλά, αντίθετα,  παρατηρείται διαχρονική αποψίλωσή της  που είναι πολιτική σταδιακής κατάργησής της . Αναδύεται έτσι το βασικό ερώτημα: Πέραν των ιστορικών και λοιπών πολιτισμικών σχέσεων μεταξύ των νησιών, πιστεύουμε πράγματι στην χρησιμότητα και αναγκαιότητα της Περιφέρειάς μας; Αν ναι, πρέπει να αναπτυχθούν πολιτικές συνοχής και ανάπτυξης όπως οι προαναφερόμενες. Και σ’αυτό πρέπει να συμβάλλουν όλοι όσοι έχουν θεσμικό ρόλο και λόγο. Αυτοδιοίκηση, επιστημονικοί σύλλογοι, επιμελητήρια, επαγγελματικοί φορείς, μ.μ.ε.  Σημειώνουμε εδώ  ότι, στην βάση αυτή, η διοίκηση του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας, την περίοδο από το 2008 και μέχρι το 2018, αντιλαμβανόμενη  τους κινδύνους για την Π.Ι.Ν. γενικότερα και το Εφετείο Κέρκυρας ειδικότερα, επίμονα έθετε υπόψη της πολιτικής και αυτοδιοικητικής εκπροσώπησης του νησιού την πρότασή της  για μετατροπή του Εφετείου Κέρκυρας σε Εφετείο Ιονίου. Είχε γίνει αντιληπτό ότι το Εφετείο Κέρκυρας, το αρχαιότερο εφετείο της χώρας  (που μέχρι το 1940 είχε στην περιφέρειά του εκτός των  πρωτοδικείων Κέρκυρας και Θεσπρωτίας, και τα πρωτοδικεία Άρτας, Πρέβεζας και Λευκάδας) κινδυνεύει να καταργηθεί από τις κατά καιρούς εκδηλούμενες χωροταξικές ανακατατάξεις όσο παραμένει με δύο μόνο πρωτοδικεία στην περιφέρειά του. Πιστεύοντας δε στην αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Π.Ι.Ν., πρότεινε σταθερά στους επικεφαλής των παρατάξεων στις  αυτοδιοικητικές εκλογές  αλλά και στους υποψήφιους βουλευτές, την ανάγκη μετατροπής του Εφετείου Κέρκυρας σε Εφετείο Ιονίου, στην περιφέρεια του οποίου θα υπάγονταν, εκτός των  πρωτοδικείων Κέρκυρας και  Θεσπρωτίας, και τα πρωτοδικεία των  Ιονίων Νήσων που υπάγονται στο Εφετείο Πατρών. Η μετατροπή αυτή θα απέτρεπε τις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε για την Κέρκυρα η τυχόν κατάργηση του Εφετείου της  ενώ ταυτόχρονα θα συνέβαλε σημαντικά στην δημιουργία ενός ισχυρού συνεκτικού δεσμού των νησιών, συνακόλουθα δε  στην συνοχή και ανάπτυξη της Π.Ι.Ν.  Το υπαρκτό και πολύ σημαντικό πρόβλημα της (μη) διασύνδεσης των νησιών μπορούσε  να αντιμετωπιστεί  με την δημιουργία μεταβατικής έδρας του Εφετείου,  λειτουργούσας  μερικές φορές τον χρόνο, στην  έδρα του πρωτοδικείου Κεφαλονιάς ή Ζακύνθου. Στην πρόταση αυτή ουδεμία προσοχή, πολύ περισσότερο ανταπόκριση υπήρξε  από την πολιτική και αυτοδιοικητική εκπροσώπηση του νησιού μας παρά την μη αρνητική θέση των Δικηγορικών Συλλόγων των άλλων νησιών. Και χωρίς πολιτική αποδοχή και προώθηση, η πρόταση δεν μπορούσε να προχωρήσει. Οι τυχόν  προβαλλόμενες αντιρρήσεις ή  αμφιβολίες για το εφικτό της πρότασης αυτής, καταρρίπτονται  από το παράδειγμα της περιφέρειας του Βορείου Αιγαίου. Με το  Π.Δ. 28/2011  αποφασίστηκε  και ιδρύθηκε το Εφετείο Βορείου Αιγαίου με έδρα την Μυτιλήνη και ορίστηκε μεταβατική έδρα αυτού στην έδρα του Πρωτοδικείου Χίου. Απλά, στην περίπτωση αυτή υπήρχε η σχετική πολιτική βούληση  των εκπροσώπων της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου να ενισχύσουν την  συνοχή της  και με την δημιουργία του εφετείου.  Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει  και στην Π.Ι.Ν.

Δεν πρέπει να καταλείπεται αμφιβολία ότι  τα πρόσφατα δημοσιεύματα μελλοντικής κατάργησης του Εφετείου Κέρκυρας αποτελούν  προλείανση του εδάφους και ψυχολογική προετοιμασία. Γνωρίζουν άλλωστε οι αρμόδιοι την χαλαρή, παθητική αντίδρασή μας  κάθε φορά που αποψιλώνεται η  Π.Ι,.Ν., η Κέρκυρα ειδικότερα. Το πρόσφατο ψήφισμα του περιφερειακού συμβουλίου είναι, φυσικά, θετικό. Όμως δεν αρκεί. Απαιτούνται ουσιαστικές, ενεργητικές  πολιτικές πρωτοβουλίες. Αν δεν υπάρξουν, το ψήφισμα θα αποτελεί έκφραση ευχών ενεκπλήρωτων και οι αρνητικές εξελίξεις  για το Εφετείο Κέρκυρας αλλά και για την Π.Ι.Ν.  αργά ή γρήγορα θα επέλθουν  νομοτελειακά.

                                                                 ΓΙΑΝΝΗΣ  Γ.   ΒΡΑΔΗΣ

                                                                         Δικηγόρος

                                 Πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας.

Aγαπητοί συνάδελφοι,

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

Σας εύχομαι, υπομονή και αντοχή γιατί τα πράγματα στη δικηγορία είναι δυσοίωνα.   

O διωγμός του μικρομεσαίου, κυρίως,  δικηγόρου έχει γίνει  πλέον ολοκληρωτικός. Συνεχώς κάτι νέο εμφανίζει σε βάρος μας και μας χαντακώνει. Σήμερα, το μέγιστο.  Η οριζόντια τεκμαρτή φορολόγηση επί ενός υποχρεωτικού κέρδους που αναγκαστικά όλοι μας υποχρεούμαστε δια νόμου να αποκομίζουμε από  τη δικηγορία! Το κράτος απαγορεύει δια νόμου την ύπαρξη ζημίας στον δικηγόρο! Τον εξισώνει με υπάλληλο. Για τον καθένα μας, έραψε κοστούμι υποχρεωτικού κέρδους, αναλογικό με την θητεία του στο επάγγελμα, ώστε να παίρνει αυτόματα  το ποσοστό του. Τι και αν το σύνταγμα ορίζει ότι ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός  καθορίζεται ο  φόρος του; Τις οικονομικές δυνάμεις του δικηγόρου, δεν τις κανονίζει η αγορά αλλά ο νόμος της κυβέρνησης και ο μισθός των υπαλλήλων. Τραγικά παράνομα πράγματα τα οποία οπωσδήποτε θα καταρρεύσουν στο ΣτΕ. Ομως πρέπει στο ενδιάμεσο διάστημα, οπωσδήποτε να αντέξουμε. Σε πείσμα της κυβέρνησης και του ευφυούς υπουργού Τσακλόγλου που προέτρεψε όσους δικηγόρους δεν αντέχουν την οριζόντια φορολόγηση να αλλάξουν επάγγελμα και να γίνουν κομιστές παραγγελιών.  Παράλληλα πρέπει να ζορίζουμε τις καταστάσεις και να κρατάμε ανοικτό μέτωπο με όσους απεργάζονται τον αφανισμό μας. Τον τρόπο αντίδρασής μας θα τον βρίσκουμε μέσα από την σοβαρή μας διαβούλευση.

Ο,τι πρόσφατο έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση στο χώρο της δικαιοσύνης πλήττει το κράτος δικαίου και καταβαραθρώνει δικαιϊκούς θεσμούς εκατοντάδων ετών με εφαρμογή σε όλες τις οργανωμένες χώρες του κόσμου (γενίκευση αντί για κατάργηση των  μονομελών δικαστηρίων εφέσεων, αστυνομικές μαρτυρίες κονσέρβα, κατάργηση δικαστικών σχηματισμών κυρίως σε ευαίσθητες νησιωτικές περιοχές, αλλαγή κωδίκων κλπ). Τα εξαγγελθέντα μέτρα θα πλήξουν τις ατομικές ελευθερίες και θα καταστήσουν της απόδοση δικαιοσύνης περισσότερο προβληματική υπόθεση. Η κυβέρνηση επιδιώκει να  κερδίσει χρόνο στην απονομή, καταργώντας την δικαιοσύνη την ίδια.

Εδώ σταματώ με τα σημερινά μας ζητήματα τα οποία πολλοί συνάδελφοι τα αναλύουν στο διαδίκτυο με σοβαρή οξυδέρκεια και πληρότητα. Κλείνοντας, σας καλώ να αναλογιστούμε ότι κυρίως στα χρόνια που ακολούθησαν την  τελευταία πτώχευση της χώρας (2010 και εντεύθεν)  οι δικηγόροι αναγορεύτηκαν σε μόνιμο  στόχο των κυβερνήσεων διότι αυτοί κατηγορούνται από το κράτος ότι κρατούν  τη χώρα υποανάπτυκτη ευθυνόμενοι για τον απελπιστικά αργό ρυθμό απόδοσης της δικαιοσύνης και την, ως εκ τούτου,  οικονομική καχεξία της (επενδύσεις που χάνονται κλπ). Φρόντισε λοιπόν η πτωχευμένη χώρα να αναζητήσει την οικονομική της αναγέννηση εξαφανίζοντας – μεταξύ πολλών άλλων – τους δικηγόρους από την τακτική διαδικασία αλλάκαι σπιλώνοντας το κύρος τους δια της μετατροπής  τους σε άμισθους κλητήρες της!

Από το έτος 2014   το δημόσιο προς εξυπηρέτησή του και ευκολία του μας φορτώνει με έργα άμισθου κλητήρα του. Μας απαγορεύει να δηλώσουμε ότι δεν εκπροσωπούμε πλέον κάποιον, και να αρνηθούμε την προς εμάς επίδοση. Η υπογραφή που θέσαμε  προ δεκαετίας σε μία προσφυγή μας προσδίδει πλέον απαράγραπτη ιδιότητα εφ΄ όρου ζωής, όπως η πατρότητα ή η μητρότητα. Δεν ξεγίνεται.

 Το άρθρο 46 ν. 4305/2014 προσέθεσε την ακόλουθη διάταξη στον κώδικα δικών  του δημοσίου και ΝΠΔΔ:

«Άρθρο 6Α

  1. Η επίδοση από το Ελληνικό Δημόσιο ή οποιοδήποτε Ν.Π.Δ.Δ. κάθε ενδίκου βοηθήματος και ενδίκου μέσου, οποιασδήποτε κλήσης προς συζήτηση υπόθεσης, οποιασδήποτε δικαστικής απόφασης, προσωρινής διαταγής, για οποιαδήποτε υπόθεση σε οποιονδήποτε βαθμό ή στο πλαίσιο της αναιρετικής δίκης, ενώπιον οποιουδήποτε πολιτικού ή διοικητικού δικαστηρίου, δύναται να γίνει: α) στους αντιδίκους του ή τον αντίκλητο τους, β) στον δικηγόρο ο οποίος τους εκπροσώπησε κατά την τελευταία συζήτηση της υπόθεσης ή έχει υπογράψει το τελευταίο δικόγραφο που αφορά την υπόθεση, στην τελευταία δηλωθείσα, κατά τις κείμενες διατάξεις, διεύθυνση τους. Ο δικηγόρος στην περίπτωση του προηγούμενου εδαφίου θεωρείται αντίκλητος και για κάθε μεταγενέστερη επίδοση, έκτος εάν ο διάδικος, κατά περίπτωση, γνωστοποίησε με δήλωση στην Κεντρική Υπηρεσία του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ή την έδρα του Ν.Π.Δ.Δ., το διορισμό νέου πληρεξουσίου ή αντικλήτου. Ο δικηγόρος ή ο αντίκλητος οφείλει να παραδίδει αμελλητί το επιδιδόμενο έγγραφο. Επιδόσεις που έχουν διενεργηθεί κατά τα αναφερόμενα στα προηγούμενα εδάφια θεωρούνται νόμιμες και για εκκρεμείς σε οποιοδήποτε στάδιο υποθέσεις.

  2. Τα αναφερόμενα στην παράγραφο 1 εφαρμόζονται ανάλογα και για επιδόσεις που διενεργούνται, κατ` εφαρμογή κείμενων διατάξεων, από τη Γραμματεία οποιουδήποτε Δικαστηρίου ή τις Δικαστικές και Εισαγγελικές Αρχές.»

Βρίσκουμε λοιπόν έκτοτε στο γραμματοκιβώτιό μας το έγγραφο και “OΦEIΛOYME AMEΛΛHTI!! NA TO ΠAPAΔIΔOYME” (προσέξτε αυτό το καταπληκτικό μέρος της διάταξης που μας εγκαθιδρύει -θεωρώ- αστική και ποινική  ευθύνη)

Mε τον ύπουλο αυτό τρόπο  μας φόρτωσε το καλό Δημόσιο   με σοβαρές ευθύνες έναντι των εντολέων μας  οι οποίοι σε πλείστες περιπτώσεις, στις διαφορές του δημοσίου που ενεργοποιούνται μετά από πολλά χρόνια, είναι εξαφανισμένοι. 

Πρέπει πλέον να απολογούμαστε  και να αντικρούουμε ποινικές ή αστικές εναντίον μας αξιώσεις από εντολείς που τους χάσαμε στη πορεία του χρόνου.(αλλοδαποί, μακαρίτες, αλλαγή συνηγόρου, παύση σχέσης εντολής, άγνωστοι πλέον σε μας, κλπ κλπ.)

Eίμαι βέβαιος ότι κάποιοι  τέως εντολείς μας θα επικαλεστούν τη διάταξη αυτή στα πλαίσια του άρθρου 914 AK για να στηρίξουν εναντίον μας αποζημιωτική αγωγή υποστηρίζοντας ότι με την παράνομη συμπεριφορά μας να μη τους παραδώσουμε αμελλητί το έγγραφό τους, ζημιώθηκαν από την αρνητική εξέλιξη της υπόθεσής τους. Άλλοι θα θέσουν θέμα απιστίας. Ακόμα και όσους μπορέσουμε να εντοπίσουμε πρέπει να βρούμε τρόπους  να αποδείξουμε α) ότι όντως τους ειδοποιήσαμε και παραδώσαμε το έγγραφο του δημοσίου  και β) ότι αυτό έγινε αμελλητί!

Ξύπνιος ο νομοθέτης και πρακτικός, για το συμφέρον του.

Για την κακή εξέλιξη της υπόθεσης απόντων διαδίκων (ερημοδικία λχ, απόρριψη προσφυγής, κλπ) δεν θα φταίει πλέον το κακό Δημόσιο, αλλά ο κακούργος ή ο αδιάφορος δικηγόρος. Ακόμα και ο συνταξιούχος η και ο  πεθαμένος δικηγόρος διότι στη δηλωθείσα όταν δικηγορούσε ή όταν  ζούσε διεύθυνσή του δικηγορικού του γραφείου, το κράτος δικαιούται να  του επιδίδει έγγραφα. Εμείς πλέον, ζωντανοί και νεκροί, θα είμαστε στο στόχαστρο της κοινωνίας και όχι το κράτος ούτε  οι πολιτικοί που έχουν ανάγκη ψήφων και δεν μπορούν να έχουν απέναντί τους και άλλους θυμωμένους πολίτες. Εμείς πλέον, και εκτός της δικηγορίας ευρισκόμενοι, ακόμα και  νεκροί, θα εξυπηρετούμε το κράτος μας.   

Σας παραθέτω, σε περίληψη από την ΝΟΜΟΣ,  ενδεικτική απόφαση του ΑΠ του έτους 2021 που αναιρεί απόφαση Εφετείου του έτους 2012 και γίνεται αναφορά σε νόμιμη κλήτευση του απόντος διαδίκου δια της επίδοσης της κλήσης στον, προ 9ετίας δικηγόρο του, ο  οποίος ματαίως δηλώνει ότι δεν εκπροσωπεί πλέον τον προς όν η επίδοση, τέως εντολέα του.

697/2021 ΑΠ

Ανακοπή Δημοσίου κατά πίνακα κατάταξης. Περιεχόμενο. Για το ορισμένο των απαιτήσεών του, αρκεί αυτές να προσδιορίζονται με βάση τα στοιχεία που είναι αναγκαία για την αναγγελία τους. Δίκες Δημοσίου. Νόμιμη η επίδοση της αναίρεσης στον δικηγόρο που εκπροσώπησε αντίδικο του Δημοσίου κατά την τελευταία συζήτηση της υπόθεσης ή υπέγραψε το τελευταίο δικόγραφο που αφορά την υπόθεση, ακόμα και εάν αυτός δήλωσε ότι του έχει αφαιρεθεί η πληρεξουσιότητα, εφόσον δεν αντικαταστάθηκε νομίμως.

Αναιρεί την 94/2012 ΕΦ ΕΥΒΟΙΑΣ.

Κέρκυρα 3/1/2024

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ