Ηγουμενίτσα, 06/06/2016
Προς
Τον Αξ. κ. Ιωάννη Βραδή
Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Κερκύρας

Αγαπητέ φίλε Πρόεδρε.

Μετά μακρόχρονη ποινική διαδρομή
και υπερτεσσαρακονταετή άσκηση του Δικηγορικού λειτουργήματος, υπέβαλα προ μηνός την παραίτηση μου και αποχώρησα της ενεργού δικηγορίας, την οποία σεμνύνομαι ότι «ευφήμως» διακόνησα. Σας εξομολογούμαι,
καίτοι έχω την αίσθηση ότι παραβιάζω ανοιχτές θύρες, ότι όσο και αν προσπαθήσει κανείς να φανεί «σαν έτοιμος από καιρό» για… τέτοια αλλαγή σελίδας στη ζωή του… «είναι οι προσπάθειες του, σαν των Τρώων»!.. Οι συγκινητικές αποτρεπτικές παραινέσεις, Δικαστών και Εισαγγελέων όλων των βαθμίδων, πολλοί των οποίων υπηρέτησαν στο Πρωτοδικείο της έδρας και στο Εφετείο Κερκύρας, ενίων συναδέλφων, εσμού φίλων, πάμπολλων συμπολιτών και διακεκριμένων Ποινικολόγων, ήχησαν περισσότερο ως τιμητικές αποχαιρετιστήριες βολές.
Δεν εστάθησαν ικανές, παρά την ισχυρά περί του αντιθέτου συνηγορία, ώστε μεταγνούς να μεταβάλω γνώμη. Βεβαίως εγιγάντωσαν μέσα μου την αίσθηση ότι, μάλλον, δεν ηγωνίσθην επί ματαίω και οι φιλόφρονες λόγοι τους που απέπνεαν ευγένεια και μεγαλείο ψυχής, αρκούσαν συνεισέφεραν ηθική ν παραμυθίαν.
Δεν σας κρύβω ότι μέσα μου υποβόσκει ένα αδιόρατο πλέγμα «ενοχής» που όλο και πιο εμφατικά προξενεί συνειδησιακές αναταράξεις.
Άλλωστε, η… απαξία αυτή καθ’ αυτή της «υποστολής» της αγωνιστικήςέπαλξης, είναι ασύμβατη με την φύση του Συνηγόρου-Υπερασπιστή.
Την έντονη συναισθηματική φόρτιση, που επιτείνει η… δυσανεξία προς το
ρ. «παραιτούμαι», μετριάζει εν πολλοίς, η άριστη συνεργασία που είχα με
δεκάδες συναδέλφους-μέλη του γεραρού σας Συλλόγου και η αδιατάρακτη
προσωπική σχέση που μαζί σας απέκτησα.

Φίλε Γιάννη,
Αντλώ δύναμη από την κραταιά ανάμνηση των μοναδικών και ανεπανάληπτων στιγμών που έζησα στα τιμημένα ακροατήρια του πρώην Εφετείου και του νυν Δικαστικού Μεγάρου της πόλης της Κερκύρας, που ελάμπρυναν και καθαγίασαν Δικαστές και Εισαγγελείς αδαμάντινου ήθους, ο αλησμόνητος Αρεοπαγίτης Αντώνης Μιχαλακέας, χαρισματικοί και προικισμένοι αγορητές. Αναμιμνήσκομαι με συγκίνηση τον φημισμένο της εποχής εκείνης Κερκυραίο Συνήγορο Στέφανο Φακιολά, οι αγορεύσεις του οποίου απετέλουν, ακένωτο άρωμα πνευματικής ευωδίας και ευθέως… παρέπεμπαν στη φημισμένη σχολή των περιλάλητων Γάλλων Ποινικολόγων.
Αναπολώ ομοίως, τον Άλκη Χαρμπαλή, απαράμιλλο και δεινό αγορητή, που με τιμούσε με τη φιλία του, τους ονομαστούς δικηγόρους Δονάτο Παϊπέτη, Σπύρο Παγκράτη και Νίκο Ράπτη και τους προώρως απελθόντες Δημήτρη Γατόπουλο και Βασίλειο Λιάκουρα (αλησμόνητο αδελφικό φίλο)… απ’ την γραμμή των τεθνεώτων.
Αντλώ κυρίως δύναμη από την ισχυρά «παροικία» των εν ενεργεία δικηγόρων:
Χρήστο Κασίμη, Χρύσανθο Σαρλή, Γεώργιο Καρύδη, Σπύρο Δαπέργολα, Ιωάννη Βραδή, Μάριο Παϊπέτη, Σωτήρη Μικάλεφ, Ιωάννη Μεμμή, Νίκο Αυλωνίτη, Φίλιππα Μπρεντόη, Σπύρο Γερακάρη, Γεώργιο Καλούδη, Στέφανο Νικόπουλο, Αλέκο Αυλωνίτη, Θωμά Αθανασίου, Γαβριήλ Χειρδάρη, Χαράλαμπο Κουρή, Γεώργιο Φαϊτά, Σπύρο Φαϊτά, Γιάννη Μικρούλη, Σπύρο Αλαμανό, Απόστολο Παντελίδη, Σπύρο Σαββανή, Μάνο Ράπτη, Μάνθο Γιαννούλη, Διονύσιο Ηλία, Κωνσταντίνο Τζιβανίδη, Τάσο Σαλβάνο. Περικλή Πιέρρη, Σπύρο Βλάχο, Σπύρο Δραγομάνοβιτς, Βασίλειο Ρίγγα, Νίκο Σταθόπουλο, Φλωρέν Καββαδά… και Μάγδα Βασιλάκη, Μαρία Βασιλάκη, Τατιάνα Ζερβοπούλου, Μερόπη Υδραίου, Ειρήνη Σπίγγου, ‘Εφη Γογγάκη και Έφη Τσαγκαλίδου, που ευχαριστώ θερμότατα γιατί, με την έκδηλη εγκαρδιότητα σας , με κάνατε επανειλημμένα να αισθάνομαι «μέλος» του Δικηγορικού σας Συλλόγου, εξαιτούμενος της επιεικείας όσων από παραδρομή πιθανόν παρέλειψα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες Κερκυραίοι Δικηγόροι.
Οδηγήθηκα, «ανεπαισθήτως», στην κατάφαση ότι επέστη το πλήρωμα του χρόνο για … τίτλους τέλους!!!…
Καταλυτικά εβάρυνε το γεγονός ότι έπρεπε «να δώσω χώρο» στον υπό την στέγην και σκέπην δικηγορούντα διάδοχον υιόν!…
Ευπροσώπως, κατά ταύτα, νομιμοποιούμαι να ζητήσω, τουλάχιστον… να μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του αρθρ. 84§2 περ. β’ Π.Κ., ότι εκινήθην από… αίτια μη ταπεινά!

Θα σας θυμάμαι όλους με νοσταλγία και αγάπη, μοναδικούς και ανεκτίμητους συνταξιδιώτες που αν και ηττημένοι, σε πείσμα της ανέκκλητης Σισύφειας μοίρας μας, αμετανόητοι δεν παύσαμε ούδ’ επί στιγμή ν’ αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη Δικαιοσύνη, όπως αρμόζει στην κοινωνία και στην Πατρίδα μας.

Παύλος Τζοβάρας
τ. Δικηγόρος