Η πρόσφατη ανακοίνωση του βουλευτή Κέρκυρας κ.Στ. Γκίκα  για την μη παράταση της προθεσμίας υποβολής στο γραφείο κτηματογράφησης εμπροθέσμων δηλώσεων δικαιωμάτων και η επιβεβαίωσή της από τον φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» , παράταση που όλοι ανέμεναν, πυροδότησε την γνωστή ανταλλαγή ανακοινώσεων και  την έντονη αντιπαράθεση με τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας. Η αντιπαράθεση αυτή, οι ανακοινώσεις  και οι σχετικές κατηγορίες για πληροφόρηση – παραπληροφόρηση δεν διέλυσαν την σύγχυση και την ανησυχία των πολιτών και των επαγγελματιών που ασχολούνται με την κτηματογράφηση. Δέκα ημέρες μετά παραμένουν αναπάντητα πολλά ερωτήματα και  γεννώνται απορίες νομικής ορθότητας των ανακοινωθέ-ντων από τον κυβερνητικό βουλευτή και τον ανώνυμο εκπρόσωπο του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» όπως γεννώνται και  ζητήματα θεσμικής τάξεως. Συγκεκριμένα:

Α.- Η παρ. 5 του άρθρου 2 του  Ν.2308/1995 για την κτηματογράφηση προβλέπει ότι η αρχικά χορηγούμενη  προθεσμία των τριών μηνών για υποβολή δηλώσεων στο γραφείο κτηματογράφησης  μπορεί να παραταθεί για άλλους τρεις μήνες με απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ», ενώ με απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας οι προθεσμίες αυτές  μπορεί να παρατείνονται περαιτέρω  και για χρονικό διάστημα έως έξι (6) μήνες. Οι δυνατότητες αυτές παρατάσεων χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον σε πλείστες όσες περιπτώσεις άλλων περιοχών της Ελλάδας.

Οφείλουν , συνεπώς, ο κυβερνητικός βουλευτής  που έσπευσε να ανακοινώσει το τετελεσμένο της μη παράτασης και ο εκπρόσωπος του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» που έσπευσε να αντιπαρατεθεί με υπονοούμενα στον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου  να γνωστοποιήσουν δημόσια στους κερκυραίους (αλλά και στους Θεσπρωτούς) πολίτες:

– Γιατί δεν έτυχαν εφαρμογής για την Κέρκυρα και την Θεσπρωτία οι δυνατότητες αυτές; Γιατί υπήρξε άνιση μεταχείρισή τους σε σχέση με ό,τι έγινε στην υπόλοιπη Ελλάδα;;

– Αν η μη παράταση συνδέεται με θέμα χρηματοδότησης του όλου έργου  και κίνδυνο απώλειάς της  γιατί δεν το αναφέρουν και γιατί δεν  ξεκίνησαν έγκαιρα την όλη διαδικασία κτηματογράφησης;

– Γιατί, εν πάση περιπτώσει, μετά την δοθείσα παράταση  δύο μηνών στην αρχική προθεσμία των τριών μηνών , δεν ενημέρωσαν έγκαιρα με δημόσιες ανακοινώσεις τους το κοινό, ότι δεν πρόκειται να δοθεί άλλη παράταση; Και αν ενημέρωσαν, ποιόν και πώς τον ενημέρωσαν;

– Αποτελεί ή δεν αποτελεί θεσμική και δεοντολογική απρέπεια να μην ενημερώνονται επισήμως και εγγράφως εμπλεκόμενοι θεσμικοί φορείς που ζήτησαν παράταση της προθεσμίας όπως το περιφερειακό συμβούλιο, ο δήμος Κεντρικής Κέρκυρας, ο δικηγορικός σύλλογος, το τμήμα Κέρκυρας του ΤΕΕ αλλά και οι δύο βουλευτές Κέρκυρας της αντιπολίτευσης ;

–  Όλοι οι ανωτέρω τοπικοί θεσμικοί φορείς  γιατί δεν απαίτησαν από τον αρμόδιο για το Κτηματολόγιο Υπουργό να ασκήσει την δυνατότητα που του δίδει ο νόμος για παράταση μέχρι έξη μηνών;

Β.- Προφανώς για δημιουργία εντυπώσεων στο ευρύ κοινό που φυσικά  δεν γνωρίζει  την χαοτική νομοθεσία για το κτηματολόγιο, ο κυβερνητικός βουλευτής και το  «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» επικαλούνται για τους ισχυρισμούς τους τον νόμο 5076/2023. Όμως ο νόμος 5076/2023 στο αρθρ. 5 παρ. 3 αλλά και ο νόμος Ν.5046/2023  στο άρθρο 38 παρ.1 , απλά τροποποίησαν το άρθρο 2 παρ.8 του νόμου 2.308/1995 που είναι ο νόμος για την κτηματογράφηση οι ρυθμίσεις του οποίου έχουν πλέον ως εξής:

 «Με απόφαση του Δ.Σ. του Φορέα, της οποίας το περιεχόμενο περιλαμβάνεται στην ανακοίνωση για την ανάρτηση που προβλέπεται στο άρθρο 4, καθορίζεται η ημερομηνία μέχρι την οποία είναι επιτρεπτή η υποβολή εκπρόθεσμων δηλώσεων στην περιοχή που κτηματογραφείται. Με όμοια απόφαση, η προθεσμία αυτή μπορεί να παρατείνεται έως την 30ή.11.2024.» Απαιτείται, συνεπώς, απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» και δημοσίευσή της στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, όπως έχει γίνει και για πολλές άλλες περιοχές, ενώ για την περιοχή μας δεν υπάρχει.  Δεν είναι αρμοδιότητα ούτε απόφαση του κυβερνητικού βουλευτή ούτε του όποιου  διορισμένου στελέχους του  φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» .  Επιπροσθέτως: Το Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» έχει την αρμοδιότητα  να κηρύσσει με απόφαση του το τέλος της δυνατότητας υποβολής εκπροθέσμων δηλώσεων και να καθορίζει χρόνο ανάρτησης συμφ. αρθρ.5 του νόμου 2308/1995. Δεν στηρίζεται,  συνεπώς, στον νόμο η εντύπωση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του κυβερνητικού βουλευτή και του φορέα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ  ότι μπορεί να υποβάλλονται  εκπρόθεσμες δηλώσεις μέχρι 30.11.2024. Αν υπάρχει σχετική ρητή απόφαση του Δ.Σ. του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» να βγούν να το ανακοινώσουν.

Γ.- Ανακοινώθηκε επίσης  από τον κ. Γκίκα και τον φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» ότι οι εκπρόθεσμες δηλώσεις δεν θα επιβαρύνονται με πρόστιμο. Όμως στο άρθρο 2 παρ.8 του Ν.2308/1995 ορίζεται ότι « ..με απόφαση του Δ.Σ. του Φορέα επιβάλλεται πρόστιμο που  υπολογίζεται βάσει του είδους του εγγραπτέου δικαιώματος που δηλώνεται, της αξίας των ακινήτων βάσει του συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού καθώς και του χρόνου κατά τον οποίον καθυστέρησε η υποβολή της δήλωσης σε σχέση με την προθεσμία για εμπρόθεσμη δήλωση …» Και η προθεσμία εμπρόθεσμης δήλωσης  στην περίπτωσή μας έληξε την 12.4.2024.

Οφείλει, συνεπώς ο κυβερνητικός βουλευτής και το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» να γνωστοποιήσει επίσημα που στηρίζεται νομικά η διαβεβαίωση για μη επιβάρυνση των εκπροθέσμων δηλώσεων με πρόστιμο και αν υπάρχει σχετική απόφαση του Δ.Σ.

Δ.- Αναφέρεται στην ανακοίνωση του φορέα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ» ότι η διαδικασία των δηλώσεων είναι απλή, ότι μια προσφυγή στην ιστοσελίδα maps.ktimatologio.gr αρκεί για τον εντοπισμό του γεωτεμαχίου κάθε ενδιαφερομένου. Ότι στις περιπτώσεις επίκλησης έκτακτης χρησικτησίας (που είναι συντριπτικά οι περισσότερες στην ύπαιθρο του νησιού), αρκεί η προσαγωγή δύο δικαιολογητικών. Εδώ η παραπληροφόρηση είναι προκλητική. Διότι δεν αγνοεί αλλά γνωρίζει ο εκπρόσωπος του Κτηματολογίου   τις συνθήκες που επικρατούν στην Κέρκυρα (κλείσιμο των Υποθηκοφυλακείων, αδυναμία ελέγχων,  καθυστερήσεις στην έκδοση πιστοποιητικών, καθυστερήσεις εμπλεκομένων Υπηρεσιών, καθυστερήσεις στα Δικαστήρια). Ο  δε εντοπισμός  ιδιοκτησιών στον ελαιώνα της Κέρκυρας με προσφυγή στην ιστοσελίδα maps.ktimatologio.gr μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Έτσι, δεν είναι περίεργο το αναφερθέν ότι μέχρι τώρα έχουν υποβληθεί   δηλώσεις που δεν υπερβαίνουν το 10% των ιδιοκτησιών.

Η επιβαλλόμενη υπευθυνότητα των εμπλεκομένων θεσμικών φορέων για το κρίσιμο θέμα της κτηματογράφησης του νησιού μας και την προστασία των εμπραγμάτων δικαιωμάτων των κατοίκων του επιβάλλει την λήψη υπευθύνων και όχι επικοινωνιακών – δημαγωγικών ανακοινώσεων. Είναι ακριβές το αναφερόμενο στην ανακοίνωση του Ελληνικού Κτηματολογίου ότι η μη υποβολή δηλώσεων θα συνεπιφέρει μείζονα οικονομική επιβάρυνση και ταλαιπωρία στους πολίτες από την ανάγκη διόρθωσης των ανακριβών κτηματολογικών εγγραφών που θα προκύψουν. Δεν βοηθά όμως το Ελληνικό Κτηματολόγιο  στην κατεύθυνση αυτή με την τακτική που ακολουθεί. Και εδώ ανακύπτουν οι υποχρεώσεις των φορέων του νησιού, αυτοδιοικητικών και επιστημονικών, για ουσιαστική παρέμβαση προς εξορθολογισμό των προθεσμιών και της όλης διαδικασίας και όχι να εξαντλείται η αντίδραση των φορέων αυτών σε ανίσχυρες παρακλητικές ανακοινώσεις.  Αλλιώς, η σιβυλλική αποστροφή του προέδρου του Δ.Σ.Κ. «οψόμεθα ες Φιλίππους» δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ότι η απάντηση των ενεργών πολιτών στην τακτική που ακολουθήθηκε στην κτηματογράφηση του νησιού μας , «η μάχη στους Φιλίππους» θα δοθεί την 9^η του προσεχούς Ιουνίου.

                                             ΓΙΑΝΝΗΣ  Γ.  ΒΡΑΔΗΣ

                                                   Δικηγόρος

                                          Πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. Κέρκυρας.

Η νομική κοινότητα, με αφορμή τις συχνές και επανειλημμένες κακοποιητικές συμπεριφορές έμφυλης βίας κατά γυναικών, από πρώην και νυν συζύγους και ερωτικούς συντρόφους, που εξικνούνται δυστυχώς μέχρι και του βάναυσου αφανισμού τους, δοκιμάζεται στο νομοτεχνικό πεδίο για το αν πρόκειται περί ιδιωνύμου νεοφανούς εγκλήματος κακουργηματικής υφής ή αν και οι περιπτώσεις αυτές εντάσσονται στο αρθρ. 299 Π.Κ., που απειλεί τον δράστη με ποινή ισοβίου καθείρξεως και συνιστά παρ’ ημίν την κορύφωση του ποινικού κολασμού.

Το θέμα δυναμικά αναπαράγεται σε κάθε υποτροπιάζουσα μορφή του απευκταίου οδυνηρού φαινομένου, κυρίως από την ανεξέλεγκτη ελληνική τηλεόραση και το πλήθος των αμέτρητων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία παντελώς ανομιμοποίητα, «συσκέπτονται» θορυβωδώς όχι μόνο λόγω έλλειψης νομικής παιδείας αλλά και κραυγαλέας άγνοιας των όσων υπαγορεύουν και επιτάσσουν οι διατάξεις ηυξημένης τυπικής ισχύος [αρθρ. 4§§1,2 Σ], [αρθρ. 5§2 Σ] και οι ορισμοί και οι επιταγές του ποινικοδικονομικού μας συστήματος [299, 82Α Π.Κ.].

Φυσική συνέπεια είναι να σκιαμαχούν άκριτα, να διολισθαίνουν σε ομιχλώδεις νομικές ατραπούς και να υπερθεματίζουν ανεπιγνώτως την αναγνώριση και ένταξη στο σώμα του Ποινικού Κώδικα του νεόκοπου όρου «γυναικτονία», ως πανάκεια, απέναντι στο πράγματι ογκούμενο κύμα των σωρευτικών κακοποιητικών περιστατικών.

Παρίσταται ανάγκη επεξηγηματικής διευκρίνισης ότι «γυναικτονία» δεν θεωρείται η εξ οιασδήποτε αιτίας αφαίρεση της ζωής μιας γυναίκας. Ως εκ τούτου περιστατικά τροχαίων δυστυχημάτων με θύματα γυναίκες, φόνος γυναικός για κτηματικές διαφορές, αιματηρή ληστεία σε τράπεζα κατά εργαζόμενης υπαλλήλου κ.λ.π. ασφαλώς και δεν εντάσσονται στην εννοιολογική της συγκρότηση.

Ο «γυναικτόνος» αφορμάται από την εδραία πεποίθηση ότι το θύμα είναι ανήμπορο να προστατεύσει τον εαυτό του και την εξ ίσου κυνική παραδοχή ότι ως άνδρας ασκεί το κυριαρχικό γονιδιακό του «δικαίωμα».

Το παρόν άρθρο διερευνά την βάναυση κακοποίηση και τον αδιανόητο αφανισμό των άτυχων γυναικών σε συνθήκες ακραίου ρατσισμού, ως ανίσχυρα, ευάλωτα και ανυπεράσπιστα θύματα στο άλλοτε κραταιό και ήδη κλυδωνιζόμενο καθεστώς των παρωχημένων πατριαρχικών αντιλήψεων – αναχρονιστικό κατάλοιπο εποχής δυσώδους μνήμης, που εξακολουθεί να αμαυρώνει την ιστορική μας διαδρομή.

Το θέμα δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Υποβόσκει επί μακρόν, όπως καταδεικνύουν έκτακτες νομοθετικές παρεμβάσεις που εκρίθησαν αναγκαίες, ως ο ν. 3500/2006 περί ενδοοικογενειακής βίας και ο συναφής ν. 4351/2018 που αφορούσε την  Κύρωση του Συμβουλίου της Ευρώπης, για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας και την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας.

Η «γυναικτονία», αληθινή μάστιγα, επελαύνει δίκην λαίλαπας και δυναμιτίζει την ομαλή κοινωνική συμβίωση, μέσα από αθεράπευτες ιδεοληψίες και χρόνιες αγκυλώσεις που μαστίζουν και ταλανίζουν την ούτως ή άλλως πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ιδιαίτερα στο διάστημα του μακρού εγκλεισμού λόγω του covid-19 , η προβληματικότητα των σχέσεων μεταξύ των κοινωνών αλλά και εξ αιτίας της αναγκαστικής «δεσμίας» συνοίκησης, ανέσυραν στην επιφάνεια λανθάνοντα στοιχεία όχι μόνο αποξένωσης και απομονωτισμού, αλλά και καταθλιπτικά σύνδρομα που έθεσαν σε δεινή δοκιμασία τα όρια υπομονής και ανεκτικότητας για τα οποία είχε σημάνει συναγερμός.

Βέβαια η κατ’ εμέ επιχειρούμενη προσέγγιση, χωρίς να υποκαθιστά τις κοινωνιολογικές προσεγγίσεις των ειδικών, δεν αφίσταται ουσιωδώς της πραγματικής και πρέπει μεγάλος όγκος οργής, θυμού, ζήλειας, φθόνου και μίσους να εκτονώθηκε παντοιοτρόπως, χωρίς να αποκλείεται και η κακοποιητική συμπεριφορά που σε πολλές περιπτώσεις απέβη δυστυχώς μοιραία. Δικαιολογημένες κατά ταύτα οι αυθόρμητες, μαζικές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις και εκκλήσεις για πάταξη του φαινομένου που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ιδίως μετά το οδυνηρό περιστατικό που δεν χωράει σε ανθρώπου νου, τη θανάτωση της Κυριακής Γρίβα στο Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, όπου είχε καταφύγει έντρομη ως ικέτης για να γλυτώσει από την βαρβαρότητα του διώκτη συντρόφου της.

Οι υποστηρικτές της «γυναικτονίας» εισηγούνται αδοκίμως τη βαρυτέρα απασών των κακουργημάτων ποινική μεταχείριση, ως εγωιστικό privillegium. Αλλά στο ισχύον ποινικό δίκαιο η βαρυτέρα ποινική κύρωση προβλέπεται για την περίπτωση της ανθρωποκτονίας κατ’ αρθρ. 299 Π.Κ. [«Όποιος σκότωσε άλλον τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη»]. Με δεδομένο όμως ότι μεγαλύτερη ποινή από την ισόβια κάθειρξη δεν υπάρχει (μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής με το αρθρ. 1 §12 β΄ ν. 2207/1994) το νομικό αδιέξοδο είναι προφανές. Ποια θα πρέπει να είναι εν τέλει η αρμόζουσα και ενδεδειγμένη ποινική μεταχείριση;;;

Επιπροσθέτως, νομικά τείχη και δη ανυπέρβλητα ορθώνονται από τους ορισμούς του αρθρ. 4§§1,2 Σ. Ειδικότερα: κατά την §1 του οικείου άρθρου «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Κατά δε την §2 «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα». Κατά συνέπεια de lege lata το νομικό αδιέξοδο είναι απόλυτο, ο δε ισχυρισμός περί δήθεν νομοθετικού κενού είναι ανεδαφικός και προσκρούει ευθέως στην πλειάδα των προπαρατεθεισών νομικών διατάξεων.

Στον κόσμο του δικαίου, η θέση ανδρός και γυναικός διέπεται από ισοτιμία. Το σενάριο άνδρας να καταγγείλει κακοποιητική συμπεριφορά σε βάρος του από γυναίκα, θα εσήμαινε ανοίκειο και μειωτικό για τον εαυτό του «αυτομαστίγωμα». Στη δε επιβαρυντική και «αφύσικη» περίπτωση ολοκληρωτικού αφανισμού του, ας αρκεστούμε στην κατ’ εξοχήν άκρα σπανιότητα του φαινομένου… («Άλαλα τα χείλη των ασεβών» κατά τον Εκκλησιαστήν…) Αλλά το νομικώς κρίσιμο πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η «ανδροκτονία» ως επάλληλος νεωτερισμός, παραμένει στο ακέραιον!..

Η θέσπιση όμως διάταξης που θα τιμωρεί διαφορετικά τον δράστη του ιδίου εγκλήματος επειδή φέρει την ιδιότητα του άνδρα, εισάγει ανεπίτρεπτη διάκριση σύμφωνα με την αρχή της ισότητας των φύλων και είναι νομικώς αβάσιμη και απαράδεκτη.

Άλλοι θεωρητικοί του δικαίου διαβλέποντας το νομικό αδιέξοδο των επιλογών τους -την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι- κατέφυγαν, εισάγοντας «καινά δαιμόνια»,  σε ακόμα μεγαλύτερες αστοχίες υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αποκλείεται ρητώς στις υποθέσεις «γυναικτονιών» ο βρασμός ψυχικής ορμής (ως μειωμένος καταλογισμός) και να αποστερούνται οι «γυναικτόνοι» της προνομιακής χορήγησης των ελαφρυντικών περιστάσεων του άρθρ. 84 Π.Κ.. Πρόκειται για ρηχές νομικές κατασκευές που παραπέμπτουν σε προκρούστεια λογική. Καθόσον, αν πράγματι συντρέχει βρασμός ψυχικής ορμής (αρθρ. 299§2 Π.Κ. σε συνδυασμό με αρθρ. 34 Π.Κ.  «διατάραξη πνευματικών λειτουργιών ή της συνειδήσεως» ή αρθ. 36 Π.Κ. «ελαττωμένη ικανότητα προς καταλογισμό») αποτελεί για το δικάσαν δικαστήριο μονόδρομο η παραδοχή του. Άλλως συνιστά ευθεία παράβαση  του νόμου που ελέγχεται αναιρετικώς από τον Άρειο Πάγο.

Η εξ ίσου αποτροπιαστική εικόνα του αποκλεισμού χορήγησης ελαφρυντικών περιστάσεων αποτελεί πρόσθετη νομική παραδοξολογία που υποσκάπτει και δυναμιτίζει την συστηματική συνοχή του ποινικού δικαίου.

Τα ελαφρυντικά είναι το άρωμα του ποινικού δικαίου, έκφραση επιείκειας του ανανήψαντος κατηγορουμένου που ενδεχομένως να ωθήθηκε στην πράξη από μη ταπεινά αίτια ή από προηγηθείσα ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος προτάσσοντας δε παράλληλα και τον σύννομο βίο του, ως λείανση της σκληρότητας της όποιας κακουργίας του αποκαθαίρει το δίκαιο, το καθιστά πιο ανθρώπινο ακόμα και για τον πλέον αυστηρό και άτεγκτο κριτή.

Η διεξαγωγή της δίκης, ως πολιτιστική κατάκτηση, σηματοδοτεί την ανάπλαση της ουσίας της υποθέσεως ως ταυτοτική της φυσιογνωμία και οι δικονομικοί κανόνες εξαγνίζουν την διαδικασία, ώστε ο εφαρμοστής του δικαίου να οδηγηθεί στην αλήθεια και ν’ αποφανθεί κατά δικαία κρίση περί της ενοχής ή μη, ακολουθώντας την φωνή της συνειδήσεως, όπως επιτάσσει το άρθρ. 177 Κ.Π.Δ.

Υπό τα δεδομένα αυτά πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ρύθμιση που προβλέπει το αρθρ. 299 Π.Κ. είναι αυτάρκης και πλήρης, η δε πείσμων άρνηση που προβάλλεται και η εμμονική αντίδραση που τη συνοδεύει είναι άστοχη και αδικαιολόγητη.

Μήπως όλα ανεξαιρέτως τα φρικτά κακουργήματα «γυναικοκτονιών» δεν αντιμετωπίστηκαν -και ευλόγως- άμεσα, καίρια και συντριπτικά;;; Αισθάνθηκε κανείς νομικά ακάλυπτος και απροστάτευτος;

Οι πολυποίκιλλες συλλογικότητες, όταν επιφυλάσσουν στον εαυτό τους ρόλο αναντίστοιχο προς τις δυνατότητές τους, εκπέμπουν θολά μηνύματα και παράγουν αμετροέπεια, σύγχυση και φανατισμό και είναι φυσικό και επόμενο να μην αντιλαμβάνονται πού γειτνιάζει ο λαϊκισμός και πού τελειώνει η διαμαρτυρία.

 Ο Ηλίας Αναγνωστόπουλος, ομότιμος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών και πρόεδρος της ένωσης ελλήνων ποινικολόγων, σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής (7/4/24) με λιτό και δωρικό τρόπο αποφαίνεται: «Η εισαγωγή ενός αυτοτελούς εγκλήματος της γυναικοκτονίας είναι ασύμβατη με το ισχύον νομοθετικό καθεστώς». Η επίκουρος καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Αθανασία Διονυσοπούλου, στο «Βήμα» της Κυριακής (7/4/24) υποστηρίζει: «Μια ενδεχόμενη νομοθετική επιλογή, θα ήταν η ένταξη στοιχείων έμφυλης βίας σε κανόνες επιμέτρησης της ποινής». Πλην όμως, ο εν λόγω συλλογισμός και ορθά αξιολογούμενος δεν απαντά στο κρίσιμο θέμα αν υπάρχει έδαφος η «γυναικοκτονία» να καταχωρηθεί ως ιδιώνυμο έγκλημα στο σώμα του Ποινικού κώδικα και σε καταφατική περίπτωση ποια θα πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη ποινική κύρωση.

Κατά ταύτα με δεδομένο ότι η τυποποίηση ιδιωνύμου εγκλήματος της «γυναικοκτονίας» είναι ασύμβατη με το ποινικό δίκαιο, μήπως ερίζουμε «περί όνου σκιάς»; Η «κοινή» ανθρωποκτονία του άρθρ. 299 Π.Κ. επιβεβαιώνει το προφανές, ότι η αψεγάδιαστη διατύπωση και το ξεκάθαρο μήνυμα που εκπέμπει δεν αφήνει περιθώρια:

 Όποιος επιβουλεύεται τον άλλον, άνδρα ή γυναίκα, θα υποστεί τη βαρυτέρα των ποινών.

Δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας ότι στα πρώτα άρθρα του Καταστατικού μας Χάρτη, με τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» το άρθρ. 5§2 Σ ορίζει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων», ήτοι ο συνταγματικός νομοθέτης αναγορεύει ως προτεραιότητα την απόλυτη προστασία της ζωής, καθώς επίσης της τιμής και της ελευθερίας, πανηγυρική διακήρυξη που επιβεβαιώνει σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου την κορυφαία έναντι παντός άλλου εννόμου αγαθού επιλογή.

Η Κύπρος πρώτη εξ όλων των ευρωπαϊκών κρατών, έχει θεσπίσει την γυναικοκτονία ως ιδιώνυμο έγκλημα, χωρίς όμως η εν σπουδή νομοθετική της πρωτοβουλία να δικαιώνεται, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν την ακολούθησε…

Σε άρθρο του με τίτλο: « Η γυναικοκτονία de lege lata και de lege ferenda» ο Γεώργιος Τσιχριτζής, δικηγόρος LLM Αστικού Δικαίου ΕΚΠΑ, που δημοσιεύτηκε στο νομικό περιοδικό «Εγκληματολογία 2022» γράφει: «Το δίκαιο ως δυναμικό σύστημα εξελίσσεται και μεταβάλεται παράλληλα μέσα από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συγκυρίες. Το αν μετά την αξιολόγηση του νομοθέτη μια ρύθμιση του νόμου χρήζει επανεξέτασης και ενδεχομένως αναδιατύπωσής της ή και θέσπισης μιας καινούργιας ρύθμισης αποτελεί απόφαση του κοινού νομοθέτη».

Οι υγιείς δυνάμεις του τόπου οφείλουν να αποτελέσουν ανάχωμα απέναντι σε κάθε εγκληματική εκτροπή έμφυλης βίας, να εκριζώσουν τις χρόνιες παθογένειες απ’ όπου κι αν προέρχονται, να ενθαρρύνουν το διάλογο μεταξύ των διεστώτων μερών, ν’ αναδείξουν την μοναδικότητα της οντότητος ανδρός και γυναικός με σεβασμό στην απόλυτη ισότητα των δύο φύλων και να ονειρεύονται και να προσπαθούν για έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο.

Με εκτίμηση,

Παύλος Τζοβάρας

Πρώην Πρόεδρος Δ.Σ. Θεσπρωτίας

Μέλος επί τιμή του Δ.Σ. Κερκύρας

Ηγουμενίτσα, 12-04-2024

Ο πρωθυπουργός προχθές τη Πέμπτη αναφέρθηκε αρκετές φορές στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη μιλώντας για την, ασήκωτου βάρους, υπόθεση των Τεμπών.

Και άλλοι κυβερνητικοί  παράγοντες συχνά επικαλούνται την “ανεξάρτητη”. 

Κάθε κυβέρνηση – τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα – τη λέξη δικαιοσύνη δεν την ξεστομίζει χωρίς το στολίδι της «ανεξάρτητης». Βέβαια, αυτή την ιδιότητα την θυμούνται και την τονίζουν όχι σε κάθε περίσταση  παρά μόνον όταν η δικαιοσύνη  καταπιάνεται με έρευνα θεμάτων που άπτονται  των ανθρώπων τους και των ζητημάτων τους. Και φυσικά όταν  αυτά  απασχολούν έντονα την κοινή γνώμη. Τότε κρίνουν  ότι επιβάλλονται οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις προς το κοινωνικό σύνολο ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη.

Αντιλαμβάνομαι εξ αυτών ότι αυτή η χώρα έχει δύο δικαιοσύνες.

Την κρατική – ανεξάρτητη, και την άλλη  την κανονική, τη συνηθισμένη, την κοινή,  που ασχολείται με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Γεώργιος Φαϊτάς

Δικηγόρος Κέρκυρας

Λίγα λόγια για την με αριθμό 299/2024 απόφαση του  Μονομελούς Πρωτοδικείου Κερκύρας (Τακτική Διαδικασία – Κτηματολογικός Δικαστής)

Με την με αριθμό 299/2024 (Τακτική διαδικασία – Μονομελές Πρωτοδικείο – Κτηματολογικός Δικαστής) ο Αναπληρωτής Κτηματολογικός Δικαστής αντιμετώπισε και διέλαβε ουσιαστική κρίση για δύο πολύ σημαντικά θέματα τα οποία  ταλανίζουν την κτηματολογική δίκη επιβαρύνοντας διαδίκους και δικηγόρους.

Το Πρωτοδικείο Κέρκυρας, πολίτες και δικηγόροι, αντιμετωπίζουμε ήδη από την περαίωση των πρώτων εγγραφών κατά το ήδη μακρινό 2007 και μέχρι και σήμερα πληθώρα ζητημάτων τα οποία χρήζουν δικαστικής επίλυσης και κατά το πλείστον αφορούν σε πλημμέλειες της  διαδικασίας της κτηματογράφησης. Η κτηματολογική δίκη επιπρόσθετα επιβαρύνθηκε με τις ιδιαιτερότητες της Κέρκυρας (συστάσεις οριζοντίου ιδιοκτησίας κατά τον Ιόνιο Αστικό Κώδικα), των οικονομικών πτυχών της εποχής οι οποίες επιβάρυναν οικονομικά τον διάδικο (το ανακριβώς καταχωρηθέν ακίνητο συνήθως εντοπίζεται σε πολλαπλά ΚΑΕΚ με πολλούς συνιδιοκτήτες και ακόμη περισσότερους δικαιούχους εμπράγματων ασφαλειών – Τράπεζες) και βέβαια την εμμονή του Ελληνικού Δημοσίου να διεκδικεί  χωρίς περί αυτού δικαίωμα την περιουσία των πολιτών η οποία καταχωρίστηκε ατυχώς υπό την ένδειξη «αγνώστου ιδιοκτήτη».

Σημειώνουμε ότι η παραπάνω θέση του Δημοσίου, δηλαδή η αδιάκριτη παράστασή του  ως εναγομένου αντιδικούντος σε κάθε αγωγή η οποία κατά νόμω ενάγει το Δημόσιο ως εκπρόσωπο του «άγνωστου ιδιοκτήτη» και η μετέπειτα προσβολή με έφεση των αποφάσεων που αναγνωρίζουν το δικαίωμα  του πολίτη, αδιακρίτως του πράγματι (και καλώς γνωστού σε αυτό ) υπάρχοντος ιδιοκτησιακού του δικαιώματος δεν συνιστά παρά μία περαιτέρω άστοχη επιλογή  της Διοίκησης η οποία επιτείνει την ανασφάλεια στις σχέσεις κράτους – πολίτη και μάλιστα στο θέμα της συνταγματικά κατοχυρωμένης και πολλαπλώς δημοσιονομικά επιβαρυμένης ατομικής ιδιοκτησίας.

Τελευταίως,   περαιτέρω επιβάρυνση  αντί για διευκόλυνση και επιτάχυνση έχει εισφέρει και ο θεσμός της διαμεσολάβησης, ο οποίος, από την μέχρι τώρα πορεία στο Πρωτοδικείο μας μάλλον ως περιττά κοστοβόρος και αναποτελεσματικός  εμφανίζεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων στις οποίες εκ του νόμου τυγχάνει αναγκαστικός.

Η 299/2004 ιδιαιτέρως μας αφορά για δύο σημαντικά ζητήματα.

Πρώτον, καθώς λαμβάνει ξεκάθαρη θέση για την υποχρέωση της προσφυγής στην διαμεσολάβηση στην κτηματολογική δίκη. Ειδικότερα σύμφωνα με τις νομικές σκέψεις της απόφασης, όπως αυτό παρατίθεται αυτοτελώς κατωτέρω, ο δικαστής, χρησιμοποιώντας το ερμηνευτικό εργαλείο του σκοπού του κανόνα δικαίου προκρίνει την απαλλαγή από την ΥΑΣ στις κτηματολογικές διαφορές όταν συνεναγόμενο τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο :  «Ειδικότερα, στις υποθέσεις του άρθρου 6 παρ. 2 του ν. 2664/1998 προβλέπεται επί ποινή απαραδέκτου της συζήτησης η υποχρέωσης του ενάγοντος πριν από τη συζήτηση της αγωγής να καλέσει, με την αγωγή ή με ιδιαίτερο δικόγραφο, όλους τους εναγομένους σε υποχρεωτική αρχική συνεδρία διαμεσολάβησης (ΥΑΣ) ενώπιον κτηματολογικού διαμεσολαβητή που επιλέγεται από ειδικό μητρώο, το οποίο καταρτίζεται και τηρείται σε ηλεκτρονική μορφή από την Κεντρική Επιτροπή Διαμεσολάβησης του άρθρου 10 του ν. 4640/2019. Όταν εναγόμενο τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο, το τελευταίο εξαιρείται από την ως άνω ΥΑΣ του άρθρου 6 παρ. 2 του ν. 2664/1998 (βλ. αρθ. 6 παρ. 2 δ τελευταίο εδάφιο του ν. 2664/1998 περί  αναλογικής  εφαρμογής της παρ. 2 και 3 του άρθρου 6 του ν. 4640/2019). Ζήτημα όμως γεννάται όταν συνεναγόμενοι με το Ελληνικό Δημόσιο τυγχάνουν και φυσικά πρόσωπα μεταξύ των οποίων υφίσταται απλή ομοδικία, και τα οποία δεν εξαιρούνται από την ως άνω ΥΑΣ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο θεσμός της διαμεσολάβησης έχει προωθηθεί από τον νομοθέτη ως εναλλακτική μέθοδος επίλυσης διαφορών και προς αποσυμφόρηση των Δικαστηρίων, στην ως άνω περίπτωση δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ο σκοπός του νομοθέτη με την απαίτηση της ΥΑΣ ως προς τα φυσικά πρόσωπα και μόνο, αφού ακόμα και αν ευοδωνόταν αυτή, ο ενάγων θα έπρεπε ούτως ή άλλως να προσφύγει στα Δικαστήρια  ως προς το Ελληνικό Δημόσιο. Συνακόλουθα κατά την άποψη που υιοθετεί το παρόν Δικαστήριο ως ορθότερη, θα πρέπει ο ενάγων να απαλλάσσεται από την ως άνω υποχρέωσης περί ΥΑΣ και ως προς τα φυσικά πρόσωπα, όταν συνεναγόμενό τους τυγχάνει το Ελληνικό Δημόσιο. Περαιτέρω σε αυτήν την περίπτωση ο ενάγων θα πρέπει να απαλλάσσεται και από την υποχρέωση προσκόμισης του εγγράφου  περί έγγραφης ενημέρωσης για τη δυνατότητα επίλυσης της διαφοράς με διαμεσολάβησης κατά το άρθρο 3 παρ. 2 Ν. 4640/2019, δεδομένου ότι όταν σε υπόθεση όπου υφίσταται ΥΑΣ, τελικά απαλλάσσεται από αυτήν, η οποία ΥΑΣ αποτελεί το μείζον ζητούμενο στα πλαίσια του νόμου περί διαμεσολάβησης, η τήρηση της διαδικασίας ενημέρωσης του άρθρου 3 παρ. 2 Ν. 4640/2019, η οποία αποτελεί το έλασσον, καθίσταται άνευ αντικειμένου…».

Και δεύτερον, η σχολιαζόμενη απόφαση απορρίπτει την -επαναλαμβανόμενη γενικώς και αορίστως – ένσταση ιδίας κυριότητας του Δημοσίου στις κτηματολογικές δίκες πλήττοντας την αοριστία της προβολής της και οριοθετώντας με ακρίβεια το βάρος της απόδειξης : «Το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο, με τις έγγραφες προτάσεις του,  αρνείται αιτιολογημένα την αγωγή και περαιτέρω,  προς απόκρουσή της, ισχυρίζεται ότι το επίδικο ακίνητο περιήλθε στην κυριότητά του με πρωτότυπο τρόπο, ως αδέσποτο και ανεξουσίαστο κατά τον χρόνο της ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Ο ισχυρισμός αυτός, σύμφωνα με τη μείζονα σκέψη της παρούσας, συνιστά ένσταση ίδιας κυριότητας, τυγχάνει όμως απορριπτέα ως απαράδεκτη λόγω αοριστίας καθότι το πρώτο εναγόμενο αρκείται σε απλή επανάληψη του πραγματικού των νομικών διατάξεων, χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό (ΜΠρΒόλου 313/2009, Αρμ 2009 513). Συγκεκριμένα δεν εξειδικεύονται καθόλου τα πραγματικά περιστατικά που στηρίζουν τη βάση αυτή, δηλαδή με ποιον ακριβώς τρόπο το επίδικο κατέστη αδέσποτο, και μάλιστα απλά προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι χώρησε εγκατάλειψη της νομής, χωρίς να γίνεται η επιπρόσθετη επίκληση, όπως θα έπρεπε, ότι η εγκατάλειψη αυτή έγινε με πρόθεση παραίτησης από το δικαίωμα της κυριότητας, ούτε προσδιορίζεται ποιο πρόσωπο παραιτήθηκε από την κυριότητα, ενώ ουδόλως γίνεται σαφής επίκληση τέτοιων περιστατικών που θα επέτρεπαν την  κρίση ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση εφαρμόζεται η ήδη ισχύουσα διάταξη του άρθρου 972 ΑΚ περί αδεσπότων ή έστω η ειδική διάταξη περί κτήσης κυριότητας επί εγκαταλελειμμένων ακινήτων  κατά το άρθρο 34 του Α.Ν. 1539/1938 (ΜΠρΛαμ 24/2021 σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, με εκεί περαιτέρω παραπομπές).». ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ

Τατιάνα Ι. Ζερβοπούλου

Δικηγόρος Κέρκυρας

       Διαβάζω. Ερχεται το ερανιστικό νομοσχέδιο περί απόδοσης δικαστηριακής ύλης στους δικηγόρους και εξόφλησης αμοιβών νομικής βοήθειας. Ψήφιση σε 10 μέρες.
       Μάλιστα. Υπομονή λοιπόν. Η κυβέρνηση σε 10 μέρες  διαμοιράζει το προϊόν του εράνου της προς ανακούφιση των  επιζήσαντων κατατρεγμένων δικηγόρων  που άφησε πίσω της η λαίλαπα. Την θυμάστε τη λαίλαπα; Κοσμοχαλασιά ήταν και γιαυτό  μάλλον την θυμόμαστε όλοι. Ομως,  αναρωτιέμαι, είναι αληθινός ο έρανος ή κάλπικος; Ο αληθινός έρανος επουλώνει   έκτακτες πληγές και αιφνίδια πλήγματα.  Εδώ σαν να  έχουν κάπως  αλλιώς τα πράγματα.

     1)Γιατί άραγε  το ποσόν  της (προσοχή: ατοκης)μερικής  εξόφλησης δεδουλευμένων  πενταετίας και πλέον αμοιβών  νομικής βοήθειας του κράτους προς  τους δικηγόρους πρέπει να το ερανιστεί η κυβέρνηση; Ολες οι οφειλές  δεν είναι γραμμένες στον προϋπολογισμό; Ναι,  θα μου πείτε,  μπορεί να είναι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και πληρώνονται. Ε, λοιπόν για χάρη των δικηγόρων  η γενναία τούτη κυβέρνηση  έβαλε  τη ντροπή στην άκρη και για να τους πληρώσει, κομάτι, βγήκε  για έρανο. Ας το ομολογήσουμε λοιπόν ευθαρσώς. Της οφείλουμε  όλοι το  μεγάλο ευχαριστώ. 

2) Ο έρανος θα αποφέρει και δικηγορική ύλη. Βγήκε στον έρανο  η κυβέρνηση μέσα στα δικαστήρια  υπερ των χειμαζομένων δικηγόρων. Εκεί υπάρχει περίσσευμα. Κάτι έπρεπε να μαζέψει να τους  το δώσει. Είναι ανθρωπιστικοί οι λόγοι του εράνου τούτου. Ερανος υπέρ των πτωχών. Συγκεντρώνει λοιπόν  κάτι υπόλοιπα κάτι  φορεμένα από  κουρασμένους δικαστές και τα  επιδεικνύει στους δικηγόρους.  Τα θέλετε; μας ρωτά. Ναι ναι βεβαίως δώσε τα. Τα παίρνουμε και λέμε πάλι ευχαριστώ για την φιλανθρωπία της. Διπλώνουμε  τις  σημαίες των τελευταίων 4 μηνών. Ναι, είμαστε  ευχαριστημένοι. Ολόκληρη κυβέρνηση βγήκε  στον έρανο. Για μάς εκτέθηκε και μείς και να μη πάρουμε το εράνισμα; Αχάριστοι  δεν πρέπει να είμαστε. Το παίρνουμε.  Πολλοί μουρμουρίζουν » από ολότελα …»

    Καληνύχτα σας φίλοι και συνάδελφοι.
    Κλείνω με την απορία:
    Τη ντροπή και την αηδία ποιό εράνισμα  την επουλώνει;
Κέρκυρα 2 Μαρτίου 2024

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ 

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων στην τελευταία του συνεδρίαση εξέδωσε ψήφισμα για το Εφετείο Κέρκυρας. Τα  πρόσφατα δημοσιεύματα που αναφέρουν το Εφετείο Κέρκυρας ανάμεσα σε εκείνα που οδηγούνται προς κατάργηση στο πλαίσιο αναδιάταξης του δικαστικού χωροταξικού χάρτη της χώρας, δεν θα έπρεπε να προκαλέσουν έκπληξη. Ούτε δικαιολογείται  εφησυχασμός από καθησυχαστικές δηλώσεις διαφόρων αρμοδίων. Το θέμα υπάρχει από πολλών ετών και επαναφέρεται κατά καιρούς,  όταν  ο εκάστοτε υπουργός δικαιοσύνης θέλει να δώσει την δική του … ώθηση στην  επιτάχυνση της δικαιοσύνης και ο εκάστοτε  υπουργός εσωτερικών στην διοικητική αναδιάθρωση του κράτους. Και δεν είναι  θέμα των δικηγόρων της Κέρκυρας. Είναι θέμα της Π.Ι.Ν. και των κατοίκων της.

Η μελετώμενη κατάργηση του αριθμού των εφετείων αιτιολογείται  με την επίκληση διαφόρων δεικτών αναφορικά με τον αριθμό των εκδιδομένων από κάθε εφετείο αποφάσεων,  με επίκληση ισχυόντων σε άλλα κράτη που όμως έχουν  εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, με αναφορές σε φορείς που αδιαφορούν για τις αρχές της εγγύτητας και της αμεσότητας. Κυρίως  παραβλέπεται  ο συγκεντρωτισμός  του κράτους μας, η μη ουσιαστική αποκέντρωσή του και   η νησιωτικότητα .

Σχετικά θέματα   θα έπρεπε βέβαια να είχαν απασχολήσει  τον δημόσιο διάλογο πριν τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές. Όμως ο διάλογος ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος. Οι διακηρύξεις των περισσοτέρων  παρατάξεων εξαντλήθηκαν σε κοινοτυπίες και γενικολογίες. Η εισαγωγή σε δημόσιο διάλογο σημαντικών ζητημάτων συνοχής και ανάπτυξης της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων (Π.Ι.Ν.) με τις επ’αυτών απόψεις των υποψηφίων, αντικαταστάθηκε με την τεχνική της επικοινωνίας και  των δημοσίων σχέσεων. Παραβλέφθηκε η διαχρονική υποδόρια αμφισβήτηση από την εκάστοτε  κυβέρνηση της αναγκαιότητας ύπαρξης της περιφέρειάς μας και δεν προβλήθηκαν όσο θα έπρεπε προβλήματα αλλά και δικαιώματα απορρέοντα από τον νησιωτικό χαρακτήρα της. Έτσι, αντί της  δημιουργίας θεσμών συνοχής και ανάπτυξης, παρατηρείται διαχρονικά αποψίλωση της Π.Ι.Ν. από βασικές υπηρεσίες και δομές σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή πρακτική και κατά παράβαση της συνταγματικής επιταγής. Διότι το άρθρο 101, παρ. 4 του Συντάγματος  επισημαίνει, σχετικά με τη νησιωτικότητα, ότι  ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση, όταν δρουν κανονιστικά, υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών  περιοχών, μεριμνώντας για την ανάπτυξή τους. Κατά τη χάραξη, δηλαδή, οποιασδήποτε πολιτικής για τα νησιά θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ιδιαιτερότητά τους αυτή.  Εάν λοιπόν πιστεύουμε  στην αναγκαιότητα και χρησιμότητα της περιφέρειάς μας πρέπει να διαμορφωθούν και προωθηθούν  πολιτικές που θα υλοποιούν αλλά και θα απαιτούν από την  κυβέρνηση  την εφαρμογή της αρχής της νησιωτικότητας σε πολλούς τομείς, όπως:

*. Την  διασυνδεσιμότητα των νησιών. Για ποια συνοχή μπορούμε να μιλάμε χωρίς διασύνδεση των νησιών;

*.- Την οικονομική συνεργασία των νησιών  μέσω της διακίνησης  προϊόντων και υπηρεσιών. Την συνεργασία των Επιμελητηρίων και λοιπών επαγγελματικών φορέων.

*.- Την αναβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της  ώστε να αναστραφεί η αρνητική θέση των επτανήσων, ιδίως Κέρκυρας και Ζακύνθου,  σε όλους τους εκπαιδευτικούς δείκτες. Την συνεχή υποβοήθηση της ανάπτυξης του Ιονίου Πανεπιστημίου εκμεταλλευόμενοι την αναπτυξιακή του δύναμη.

*.- Την εξασφάλιση ποιοτικών υπηρεσιών υγείας για τις νησιωτικές κοινωνίες, την ενίσχυση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης.

*.- Την ανάπτυξη εφαρμογών τηλεματικής (π.χ. τηλεδιάσκεψη, τηλεϊατρική, τηλεεργασία, τηλεεκπαίδευση) που να έχουν ως στόχο την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου των νησιωτικών περιοχών, αξιοποιώντας  το τμήμα Πληροφορικής του Ιονίου Πανεπιστημίου.

*- Την ενίσχυση των κρατικών θεσμών της περιφέρειας που με την σειρά τους ενισχύουν την συνοχή και την ανάπτυξή της. Εδώ εντάσσεται και το θέμα του Εφετείου της Κέρκυρας. Συγκεκριμένα:

Δεν νοείται διοικητική περιφέρεια του κράτους, δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση, χωρίς δικαστήρια πρώτου βαθμού και εφετείο ως θεσμικά στοιχεία συνοχής. Στην Π.Ι.Ν. όχι μόνο δεν υπάρχει συνοχή αλλά, αντίθετα,  παρατηρείται διαχρονική αποψίλωσή της  που είναι πολιτική σταδιακής κατάργησής της . Αναδύεται έτσι το βασικό ερώτημα: Πέραν των ιστορικών και λοιπών πολιτισμικών σχέσεων μεταξύ των νησιών, πιστεύουμε πράγματι στην χρησιμότητα και αναγκαιότητα της Περιφέρειάς μας; Αν ναι, πρέπει να αναπτυχθούν πολιτικές συνοχής και ανάπτυξης όπως οι προαναφερόμενες. Και σ’αυτό πρέπει να συμβάλλουν όλοι όσοι έχουν θεσμικό ρόλο και λόγο. Αυτοδιοίκηση, επιστημονικοί σύλλογοι, επιμελητήρια, επαγγελματικοί φορείς, μ.μ.ε.  Σημειώνουμε εδώ  ότι, στην βάση αυτή, η διοίκηση του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας, την περίοδο από το 2008 και μέχρι το 2018, αντιλαμβανόμενη  τους κινδύνους για την Π.Ι.Ν. γενικότερα και το Εφετείο Κέρκυρας ειδικότερα, επίμονα έθετε υπόψη της πολιτικής και αυτοδιοικητικής εκπροσώπησης του νησιού την πρότασή της  για μετατροπή του Εφετείου Κέρκυρας σε Εφετείο Ιονίου. Είχε γίνει αντιληπτό ότι το Εφετείο Κέρκυρας, το αρχαιότερο εφετείο της χώρας  (που μέχρι το 1940 είχε στην περιφέρειά του εκτός των  πρωτοδικείων Κέρκυρας και Θεσπρωτίας, και τα πρωτοδικεία Άρτας, Πρέβεζας και Λευκάδας) κινδυνεύει να καταργηθεί από τις κατά καιρούς εκδηλούμενες χωροταξικές ανακατατάξεις όσο παραμένει με δύο μόνο πρωτοδικεία στην περιφέρειά του. Πιστεύοντας δε στην αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Π.Ι.Ν., πρότεινε σταθερά στους επικεφαλής των παρατάξεων στις  αυτοδιοικητικές εκλογές  αλλά και στους υποψήφιους βουλευτές, την ανάγκη μετατροπής του Εφετείου Κέρκυρας σε Εφετείο Ιονίου, στην περιφέρεια του οποίου θα υπάγονταν, εκτός των  πρωτοδικείων Κέρκυρας και  Θεσπρωτίας, και τα πρωτοδικεία των  Ιονίων Νήσων που υπάγονται στο Εφετείο Πατρών. Η μετατροπή αυτή θα απέτρεπε τις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε για την Κέρκυρα η τυχόν κατάργηση του Εφετείου της  ενώ ταυτόχρονα θα συνέβαλε σημαντικά στην δημιουργία ενός ισχυρού συνεκτικού δεσμού των νησιών, συνακόλουθα δε  στην συνοχή και ανάπτυξη της Π.Ι.Ν.  Το υπαρκτό και πολύ σημαντικό πρόβλημα της (μη) διασύνδεσης των νησιών μπορούσε  να αντιμετωπιστεί  με την δημιουργία μεταβατικής έδρας του Εφετείου,  λειτουργούσας  μερικές φορές τον χρόνο, στην  έδρα του πρωτοδικείου Κεφαλονιάς ή Ζακύνθου. Στην πρόταση αυτή ουδεμία προσοχή, πολύ περισσότερο ανταπόκριση υπήρξε  από την πολιτική και αυτοδιοικητική εκπροσώπηση του νησιού μας παρά την μη αρνητική θέση των Δικηγορικών Συλλόγων των άλλων νησιών. Και χωρίς πολιτική αποδοχή και προώθηση, η πρόταση δεν μπορούσε να προχωρήσει. Οι τυχόν  προβαλλόμενες αντιρρήσεις ή  αμφιβολίες για το εφικτό της πρότασης αυτής, καταρρίπτονται  από το παράδειγμα της περιφέρειας του Βορείου Αιγαίου. Με το  Π.Δ. 28/2011  αποφασίστηκε  και ιδρύθηκε το Εφετείο Βορείου Αιγαίου με έδρα την Μυτιλήνη και ορίστηκε μεταβατική έδρα αυτού στην έδρα του Πρωτοδικείου Χίου. Απλά, στην περίπτωση αυτή υπήρχε η σχετική πολιτική βούληση  των εκπροσώπων της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου να ενισχύσουν την  συνοχή της  και με την δημιουργία του εφετείου.  Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει  και στην Π.Ι.Ν.

Δεν πρέπει να καταλείπεται αμφιβολία ότι  τα πρόσφατα δημοσιεύματα μελλοντικής κατάργησης του Εφετείου Κέρκυρας αποτελούν  προλείανση του εδάφους και ψυχολογική προετοιμασία. Γνωρίζουν άλλωστε οι αρμόδιοι την χαλαρή, παθητική αντίδρασή μας  κάθε φορά που αποψιλώνεται η  Π.Ι,.Ν., η Κέρκυρα ειδικότερα. Το πρόσφατο ψήφισμα του περιφερειακού συμβουλίου είναι, φυσικά, θετικό. Όμως δεν αρκεί. Απαιτούνται ουσιαστικές, ενεργητικές  πολιτικές πρωτοβουλίες. Αν δεν υπάρξουν, το ψήφισμα θα αποτελεί έκφραση ευχών ενεκπλήρωτων και οι αρνητικές εξελίξεις  για το Εφετείο Κέρκυρας αλλά και για την Π.Ι.Ν.  αργά ή γρήγορα θα επέλθουν  νομοτελειακά.

                                                                 ΓΙΑΝΝΗΣ  Γ.   ΒΡΑΔΗΣ

                                                                         Δικηγόρος

                                 Πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας.

Aγαπητοί συνάδελφοι,

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

Σας εύχομαι, υπομονή και αντοχή γιατί τα πράγματα στη δικηγορία είναι δυσοίωνα.   

O διωγμός του μικρομεσαίου, κυρίως,  δικηγόρου έχει γίνει  πλέον ολοκληρωτικός. Συνεχώς κάτι νέο εμφανίζει σε βάρος μας και μας χαντακώνει. Σήμερα, το μέγιστο.  Η οριζόντια τεκμαρτή φορολόγηση επί ενός υποχρεωτικού κέρδους που αναγκαστικά όλοι μας υποχρεούμαστε δια νόμου να αποκομίζουμε από  τη δικηγορία! Το κράτος απαγορεύει δια νόμου την ύπαρξη ζημίας στον δικηγόρο! Τον εξισώνει με υπάλληλο. Για τον καθένα μας, έραψε κοστούμι υποχρεωτικού κέρδους, αναλογικό με την θητεία του στο επάγγελμα, ώστε να παίρνει αυτόματα  το ποσοστό του. Τι και αν το σύνταγμα ορίζει ότι ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός  καθορίζεται ο  φόρος του; Τις οικονομικές δυνάμεις του δικηγόρου, δεν τις κανονίζει η αγορά αλλά ο νόμος της κυβέρνησης και ο μισθός των υπαλλήλων. Τραγικά παράνομα πράγματα τα οποία οπωσδήποτε θα καταρρεύσουν στο ΣτΕ. Ομως πρέπει στο ενδιάμεσο διάστημα, οπωσδήποτε να αντέξουμε. Σε πείσμα της κυβέρνησης και του ευφυούς υπουργού Τσακλόγλου που προέτρεψε όσους δικηγόρους δεν αντέχουν την οριζόντια φορολόγηση να αλλάξουν επάγγελμα και να γίνουν κομιστές παραγγελιών.  Παράλληλα πρέπει να ζορίζουμε τις καταστάσεις και να κρατάμε ανοικτό μέτωπο με όσους απεργάζονται τον αφανισμό μας. Τον τρόπο αντίδρασής μας θα τον βρίσκουμε μέσα από την σοβαρή μας διαβούλευση.

Ο,τι πρόσφατο έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση στο χώρο της δικαιοσύνης πλήττει το κράτος δικαίου και καταβαραθρώνει δικαιϊκούς θεσμούς εκατοντάδων ετών με εφαρμογή σε όλες τις οργανωμένες χώρες του κόσμου (γενίκευση αντί για κατάργηση των  μονομελών δικαστηρίων εφέσεων, αστυνομικές μαρτυρίες κονσέρβα, κατάργηση δικαστικών σχηματισμών κυρίως σε ευαίσθητες νησιωτικές περιοχές, αλλαγή κωδίκων κλπ). Τα εξαγγελθέντα μέτρα θα πλήξουν τις ατομικές ελευθερίες και θα καταστήσουν της απόδοση δικαιοσύνης περισσότερο προβληματική υπόθεση. Η κυβέρνηση επιδιώκει να  κερδίσει χρόνο στην απονομή, καταργώντας την δικαιοσύνη την ίδια.

Εδώ σταματώ με τα σημερινά μας ζητήματα τα οποία πολλοί συνάδελφοι τα αναλύουν στο διαδίκτυο με σοβαρή οξυδέρκεια και πληρότητα. Κλείνοντας, σας καλώ να αναλογιστούμε ότι κυρίως στα χρόνια που ακολούθησαν την  τελευταία πτώχευση της χώρας (2010 και εντεύθεν)  οι δικηγόροι αναγορεύτηκαν σε μόνιμο  στόχο των κυβερνήσεων διότι αυτοί κατηγορούνται από το κράτος ότι κρατούν  τη χώρα υποανάπτυκτη ευθυνόμενοι για τον απελπιστικά αργό ρυθμό απόδοσης της δικαιοσύνης και την, ως εκ τούτου,  οικονομική καχεξία της (επενδύσεις που χάνονται κλπ). Φρόντισε λοιπόν η πτωχευμένη χώρα να αναζητήσει την οικονομική της αναγέννηση εξαφανίζοντας – μεταξύ πολλών άλλων – τους δικηγόρους από την τακτική διαδικασία αλλάκαι σπιλώνοντας το κύρος τους δια της μετατροπής  τους σε άμισθους κλητήρες της!

Από το έτος 2014   το δημόσιο προς εξυπηρέτησή του και ευκολία του μας φορτώνει με έργα άμισθου κλητήρα του. Μας απαγορεύει να δηλώσουμε ότι δεν εκπροσωπούμε πλέον κάποιον, και να αρνηθούμε την προς εμάς επίδοση. Η υπογραφή που θέσαμε  προ δεκαετίας σε μία προσφυγή μας προσδίδει πλέον απαράγραπτη ιδιότητα εφ΄ όρου ζωής, όπως η πατρότητα ή η μητρότητα. Δεν ξεγίνεται.

 Το άρθρο 46 ν. 4305/2014 προσέθεσε την ακόλουθη διάταξη στον κώδικα δικών  του δημοσίου και ΝΠΔΔ:

«Άρθρο 6Α

  1. Η επίδοση από το Ελληνικό Δημόσιο ή οποιοδήποτε Ν.Π.Δ.Δ. κάθε ενδίκου βοηθήματος και ενδίκου μέσου, οποιασδήποτε κλήσης προς συζήτηση υπόθεσης, οποιασδήποτε δικαστικής απόφασης, προσωρινής διαταγής, για οποιαδήποτε υπόθεση σε οποιονδήποτε βαθμό ή στο πλαίσιο της αναιρετικής δίκης, ενώπιον οποιουδήποτε πολιτικού ή διοικητικού δικαστηρίου, δύναται να γίνει: α) στους αντιδίκους του ή τον αντίκλητο τους, β) στον δικηγόρο ο οποίος τους εκπροσώπησε κατά την τελευταία συζήτηση της υπόθεσης ή έχει υπογράψει το τελευταίο δικόγραφο που αφορά την υπόθεση, στην τελευταία δηλωθείσα, κατά τις κείμενες διατάξεις, διεύθυνση τους. Ο δικηγόρος στην περίπτωση του προηγούμενου εδαφίου θεωρείται αντίκλητος και για κάθε μεταγενέστερη επίδοση, έκτος εάν ο διάδικος, κατά περίπτωση, γνωστοποίησε με δήλωση στην Κεντρική Υπηρεσία του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ή την έδρα του Ν.Π.Δ.Δ., το διορισμό νέου πληρεξουσίου ή αντικλήτου. Ο δικηγόρος ή ο αντίκλητος οφείλει να παραδίδει αμελλητί το επιδιδόμενο έγγραφο. Επιδόσεις που έχουν διενεργηθεί κατά τα αναφερόμενα στα προηγούμενα εδάφια θεωρούνται νόμιμες και για εκκρεμείς σε οποιοδήποτε στάδιο υποθέσεις.

  2. Τα αναφερόμενα στην παράγραφο 1 εφαρμόζονται ανάλογα και για επιδόσεις που διενεργούνται, κατ` εφαρμογή κείμενων διατάξεων, από τη Γραμματεία οποιουδήποτε Δικαστηρίου ή τις Δικαστικές και Εισαγγελικές Αρχές.»

Βρίσκουμε λοιπόν έκτοτε στο γραμματοκιβώτιό μας το έγγραφο και “OΦEIΛOYME AMEΛΛHTI!! NA TO ΠAPAΔIΔOYME” (προσέξτε αυτό το καταπληκτικό μέρος της διάταξης που μας εγκαθιδρύει -θεωρώ- αστική και ποινική  ευθύνη)

Mε τον ύπουλο αυτό τρόπο  μας φόρτωσε το καλό Δημόσιο   με σοβαρές ευθύνες έναντι των εντολέων μας  οι οποίοι σε πλείστες περιπτώσεις, στις διαφορές του δημοσίου που ενεργοποιούνται μετά από πολλά χρόνια, είναι εξαφανισμένοι. 

Πρέπει πλέον να απολογούμαστε  και να αντικρούουμε ποινικές ή αστικές εναντίον μας αξιώσεις από εντολείς που τους χάσαμε στη πορεία του χρόνου.(αλλοδαποί, μακαρίτες, αλλαγή συνηγόρου, παύση σχέσης εντολής, άγνωστοι πλέον σε μας, κλπ κλπ.)

Eίμαι βέβαιος ότι κάποιοι  τέως εντολείς μας θα επικαλεστούν τη διάταξη αυτή στα πλαίσια του άρθρου 914 AK για να στηρίξουν εναντίον μας αποζημιωτική αγωγή υποστηρίζοντας ότι με την παράνομη συμπεριφορά μας να μη τους παραδώσουμε αμελλητί το έγγραφό τους, ζημιώθηκαν από την αρνητική εξέλιξη της υπόθεσής τους. Άλλοι θα θέσουν θέμα απιστίας. Ακόμα και όσους μπορέσουμε να εντοπίσουμε πρέπει να βρούμε τρόπους  να αποδείξουμε α) ότι όντως τους ειδοποιήσαμε και παραδώσαμε το έγγραφο του δημοσίου  και β) ότι αυτό έγινε αμελλητί!

Ξύπνιος ο νομοθέτης και πρακτικός, για το συμφέρον του.

Για την κακή εξέλιξη της υπόθεσης απόντων διαδίκων (ερημοδικία λχ, απόρριψη προσφυγής, κλπ) δεν θα φταίει πλέον το κακό Δημόσιο, αλλά ο κακούργος ή ο αδιάφορος δικηγόρος. Ακόμα και ο συνταξιούχος η και ο  πεθαμένος δικηγόρος διότι στη δηλωθείσα όταν δικηγορούσε ή όταν  ζούσε διεύθυνσή του δικηγορικού του γραφείου, το κράτος δικαιούται να  του επιδίδει έγγραφα. Εμείς πλέον, ζωντανοί και νεκροί, θα είμαστε στο στόχαστρο της κοινωνίας και όχι το κράτος ούτε  οι πολιτικοί που έχουν ανάγκη ψήφων και δεν μπορούν να έχουν απέναντί τους και άλλους θυμωμένους πολίτες. Εμείς πλέον, και εκτός της δικηγορίας ευρισκόμενοι, ακόμα και  νεκροί, θα εξυπηρετούμε το κράτος μας.   

Σας παραθέτω, σε περίληψη από την ΝΟΜΟΣ,  ενδεικτική απόφαση του ΑΠ του έτους 2021 που αναιρεί απόφαση Εφετείου του έτους 2012 και γίνεται αναφορά σε νόμιμη κλήτευση του απόντος διαδίκου δια της επίδοσης της κλήσης στον, προ 9ετίας δικηγόρο του, ο  οποίος ματαίως δηλώνει ότι δεν εκπροσωπεί πλέον τον προς όν η επίδοση, τέως εντολέα του.

697/2021 ΑΠ

Ανακοπή Δημοσίου κατά πίνακα κατάταξης. Περιεχόμενο. Για το ορισμένο των απαιτήσεών του, αρκεί αυτές να προσδιορίζονται με βάση τα στοιχεία που είναι αναγκαία για την αναγγελία τους. Δίκες Δημοσίου. Νόμιμη η επίδοση της αναίρεσης στον δικηγόρο που εκπροσώπησε αντίδικο του Δημοσίου κατά την τελευταία συζήτηση της υπόθεσης ή υπέγραψε το τελευταίο δικόγραφο που αφορά την υπόθεση, ακόμα και εάν αυτός δήλωσε ότι του έχει αφαιρεθεί η πληρεξουσιότητα, εφόσον δεν αντικαταστάθηκε νομίμως.

Αναιρεί την 94/2012 ΕΦ ΕΥΒΟΙΑΣ.

Κέρκυρα 3/1/2024

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Κε πρόεδρε του ΔΣΚ

Μας ενημερώσετε ότι ζητήσατε από τον Υπουργό Ανάπτυξης να παρέμβει νομοθετικά ώστε  οι  συμβατικές αναπροσαρμογές μισθωμάτων να περιοριστούν νομοθετικά  σε ποσοστό 4^ο/ο για να μη πληγεί το αδύναμο μέρος της μίσθωσης, ο μισθωτής.

Διερωτώμαι γιατί ενεπλάκη ο δικηγορικός μας σύλλογος  στο θέμα αυτό. Η κοινωνική ευαισθησία δεν οδηγεί σε  μονόδρομο διότι είναι εντελώς  δυσδιάκριτο το ποίο μέρος μίας  μισθωτικής σχέσης είναι αδύναμο. Η γνώμη μου είναι ότι,

α) Δεν είναι οι μισθωτές-έμποροι  πάντοτε  το αδύναμο  μέρος. Είναι και οι χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες οι οποίοι  ζουν από ένα μίσθωμα. Επειδή κάθε μισθωτική σχέση έχει δύο πλευρές, μισθωτή – εκμισθωτή-  γιατί epriori να θεωρούμε ισχυρό το ένα μέρος και ασθενές το άλλο με το οποίο συντασσόμαστε; Τα ανείσπρακτα οφειλόμενα ενοίκια που χάνονται από τους ιδιοκτήτες απασχολούν κάποιον; Γιατί ο δικηγορικός μας σύλλογος δεν στρέφει το ίδιο βλέμμα συμπάθειας και προς τους ιδιοκτήτες που έχουν το βραχνά για τον  ΕΝΦΙΑ,  για το φόρο μισθωμάτων με εξουθενωτική κλίμακα,  για τα ανείσπρακτα μισθώματα κλπ;

β) Λίγες μισθώσεις θα συναντήσει κάποιος στην αγορά που συνάφθηκαν προ του έτους 2009 που ξέσπασε η οικονομική κρίση η οποία ακολουθήθηκε από την υγειονομική που κρατά μέχρι σήμερα. Αμφότερες οι κρίσεις  έπληξαν ανηλεώς το κοινωνικό σύνολο και έδωσαν πρόσθετο ισχυρό κίνητρο στους μισθωτές να συνάπτουν μισθώσεις δίνοντας  ιδιαίτερη προσοχή στο οικονομικό μέρος τους.

γ) Οι έμποροι έχουν ικανότατη εκπροσώπηση και δυνατή φωνή με τους εμπορικούς συλλόγους τους, τα επιμελητήρια  κλπ. και αποτελούν τακτικούς συνομιλητές της κυβέρνησης Οι ιδιοκτήτες έχουν την ΠΟΜΙΔΑ. Γιατί πρέπει ο δικηγορικός μας σύλλογος να πάρει θέση προς την κυβέρνηση σε ένα  ζήτημα που δεν τον αφορά άμεσα, δεν είναι επίκαιρο και οι ενδιαφερόμενοι σε κάθε περίπτωση έχουν πλήρη επάρκεια να υπερασπιστούν τη θέσης τους;

δ) Η εμπλοκή του ΔΣΚ είναι πλην των άλλων και εν πολλοίς  περιττή. Το θέμα της αύξησης στις εμπορικές μισθώσεις το έχει ρυθμίσει για το έτος 2022   το άρθρο 21 ν. 4926/2022 επιτρέποντας αύξηση 3^ο/ο! Αρα η κυβέρνηση  έχει το θέμα  στην ατζέντα της.  Προς τι συνεπώς η όχλησή της από τον  ΔΣΚ;

ε) Τέλος, και ο νόμος προβλέπει λύσεις όταν διαταράσσεται η συμβατική ισορροπία. Αγωγή εκ του άρθρου 288 (ή και 388) ΑΚ και ο δικαστής λύνει το πρόβλημα. Η λύση αυτή είναι επαρκής και απόλυτα ικανοποιητική.

Ο δικηγορικός σύλλογος ας μη απεμπολεί αχρείαστα και  χωρίς ουσιαστικό λόγο  το θέμα της  επαγγελματικής απασχόλησης των μελών του.

Κέρκυρα 2/12/2022

Με εκτίμηση

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Ο αφύσικος καταιγισμός παρανοϊκών αντικοινωνικών συμπεριφορών και αδιανόητων εγκληματικών φαινομένων με στυγερές και αποτρόπαιες ανθρωποκτονίες και βδελυρά κακουργήματα αναγόμενα στη γενετήσια σφαίρα αλλά και ο πνιγηρός απόηχος από την απαράδεκτη, εμμονική, πομπώδη και θλιβερή αναπαραγωγή τους, από το σύνολο σχεδόν του ούτως ή άλλως βεβαρημένου τηλεοπτικού μας πεδίου, με ανήκουστο βανδαλισμό ψυχών και σωμάτων και κατακρεούργηση θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων, αποτελεί εκφυλιστική έκφανση του δημόσιου βίου και απροκάλυπτη ομολογία απόλυτης χρεωκοπίας που παραπέμπει σε υποπολιτισμικά περιβάλλοντα, τα οποία πιστεύαμε ότι αποτελούσαν μακρινό παρελθόν και είχαν τελεσίδικα εκλείψει.

Παρίσταται όθεν ανάγκη να εστιάσουμε σε δύο ερωτήματα, όπως δικαιολογούνται και υπαγορεύονται από την παράθεση του τίτλου του παρόντος, γιατί μόνο μια προσεκτική και υπεύθυνη προσέγγιση στα πλαίσια του νόμου και μια έντιμη θεώρηση με βάση τα πορίσματα της επιστήμης, μπορεί να τεκμηριώσουν τις απόψεις και να αναδείξουν την αλήθεια:

1. Η επιχωριάζουσα δήλη εγκληματικότητα, ακόμα και στην ακραία εκδοχή της, συνιστά  πρωτόγνωρη και απροσμέτρητων διαστάσεων εφιαλτική  παθογένεια που απειλεί ευθέως να δυναμιτίσει τα θεμέλια της κοινωνίας;

2. Τα μ.μ.ε. και ιδιαίτερα η πανίσχυρη τηλεόραση με τις υπερεξουσίες που διαθέτει και την ακαταμάχητη δύναμη της εικόνας με την οποία ευχερώς μπορεί να εγκλωβίσει και χειραγωγήσει τους εξ ημών πλέον αδαείς και ευάλωτους, εναρμονίζεται και λειτουργεί ως επιτάσσει ο δημόσιος χαρακτήρας της και το εύρος των επιταγών του άρθρ. 15§2 Σ, κυρίως εν αναφορά με τους ορισμούς του κράτους δικαίου και τη ρητή και θεμελιώδη  διατυπωμένη μόλις στο αρθρ. 2§1Σ διάταξη περί σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, όπως αρμόζει σε ευνομούμενο κράτος και στο δημοκρατικό μας πολίτευμα;

Και μπορεί ο μέσος πολίτης να πειράται να ερμηνεύσει τον ορυμαγδό βίας, φρίκης και αίματος ανασύροντας ως την κύρια αιτία της κακοδαιμονίας που μας μαστίζει τα εκ της πανδημίας δεινά (covid-19) και τα βλαπτικά παράγωγά τους, μια τέτοια προσέγγιση όμως που παραγνωρίζει την ανθρώπινη φύση είναι προδήλως άστοχη, ελλειπτική, αδιέξοδη και αθεράπευτα αντιεπιστημονική.

Όπως σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο «Στον αστερισμό του εγκλήματος» σημείωνα, κάθε εποχή εκλύει την ανάλογη ποσότητα εγκληματικής ύλης, ως δικλείδα αποσυμπίεσης της συσσωρευμένης λάβας στον σειόμενο και διαρκώς δονούμενο χάρτη της εγκληματικότητας. Κατά τον Καθηγητή της εγκληματολογίας Ιωάννη Δασκαλόπουλο: «Το έγκλημα δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ. Είναι οριακή κατάσταση ανθρωπίνως ανυπέρβλητη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει έγκλημα. Αποτελεί καρκίνωμα στον κοινωνικό μας ιστό και η κοινωνία ανελίσσεται φέρουσα την πληγή».

Είναι η οδυνηρή στιγμή που ο άνθρωπος αποκόπτεται από την αγέλη. Θραύει τον κοινωνικό του δεσμό, προκαλεί τη ρήξη. Μέσα σ’ ένα καταθλιπτικό και δυστοπικό περίγυρο με κοινωνικές αντιπαραθέσεις και υπερχειλίζουσα οξύτητα,ναυαγισμένες προσδοκίες και προδομένα όνειρα που ζητούν εκδίκηση,επακόλουθο είναι να ευνοούνται και να εκκολάπτονται ανεξέλεγκτες συμπεριφορές που αμαυρώνουν τον πολιτισμικό μας δείκτη.

Προσέτι, παρέθετα χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτρόπαιων και φρικαλέων εγκλημάτων, όπως του φοιτητή που κατακρεούργησε στενά συγγενικά του πρόσωπα, πέντε τον αριθμό και αφού τεμάχισε τα μέλη τους τα έβαλε σε σακούλες και τα πέταξε σε σκουπιδότοπο στην Κεραμωτή Καβάλας. Καθώς και του ταϋλανδέζου μπάτλερ που εξόντωσε με σατανικό τρόπο και απύθμενη σκληρότητα διαδοχικά τα μέλη μιας τετραμελούς οικογένειας στην Κηφισιά υποχρεώνοντας τα επόμενα θύματα να θεώνται την θανάτωση των προηγηθέντων οικείων τους…

Πλήθος ισχυρών «ισοδυνάμων» στα οποία ευχερώς δύναται να συμπεριλάβει κανείς: Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, τον ομαδικό βιασμό και τη θανάτωση φοιτήτριας στη Ρόδο, το αποδιδόμενο σε μητέρα στην Πάτρα που φέρεται να προέβη στη θανάτωση ενός (;) παιδιού της, βιασμοί ανηλίκων και κακοποιητικές συμπεριφορές «ευυπόληπτων» κύκλων και δραστών υπεράνω υποψίας, επιβεβαιώνουν σε κάθε εποχή και σήμερα το προφανές.

Αψευδής μάρτυς των ανωτέρω αποτελεί η επίκληση της ιστορίας της εγκληματικότητας στη χώρα μας και η αρνητική παράμετρος που την συνοδεύει. Διήκει όντως μια ατελείωτη διαδρομή αβάσταχτου πόνου και ανήκουστης βαρβαρότητας που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τις πληγείσες τοπικές κοινωνίες. Και βέβαια η ομοβροντία επάλληλης  εγκληματικής δράσης δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Η διεθνής «βιβλιογραφία» όχι μόνο δεν υπολείπεται αλλά εξακόντισε τη θηριωδία σε δυσθεώρητα ύψη εκπέμποντας το ανατριχιαστικό μήνυμα ότι τα τάρταρα και η άβυσσος μπορεί να είναι και δίπλα μας… Γιατί πώς να απαλείψει από τη μνήμη του κανείς τον παρανοϊκό και μισάνθρωπο Νορβηγό δολοφόνο Μπρέιβικ που το 2011 αποβιβάστηκε  πάνοπλος στο Νησί Ουτόνγκα και σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο σε 77 άτομα, τραυματίζοντας ακόμα περισσότερα χωρίς τίποτα να μπορέσει να τον ανασχέσει ή τους ανισόρροπους εισβολείς στα σχολεία στις Η.Π.Α. που άνοιξαν πυρ εκτελώντας αλύπητα και αδιακρίτως νεαρά βλαστάρια, μαθητές κάθε ηλικίας, καθώς και τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα με τοποθέτηση βόμβας σε αεροπλάνα και τόσα άλλα «ανδραγαθήματα» διεστραμμένων υπανθρώπων;

Η φαινομένη εκτίναξη του δείκτη εγκληματικότητας είναι κατά ταύτα ψευδής και απατηλή, τεχνηέντως γιγαντωμένη από μεγεθυντικούς και παραμορφωτικούς φακούς στην υπηρεσία μιας αδίστακτης τηλεόρασης που ομνύει στην τρομολαγνεία και στον εντυπωσιασμό ως μοχλό διεκδίκησης της πρωτιάς στην τηλεθέαση. Η όποια κακουργηματική δυναμική είναι η συνήθης και αναμενόμενη σε κάθε εποχή και τίποτε άλλο δεν πιστοποιεί παρά την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι από γενέσεως και δημιουργίας του κόσμου η ανέλιξη της ανθρωπότητας υπακούει στο dna των πρωτοπλάστων και μοιραία στην αέναη διαδρομή του χρόνου εσαεί στο αποτύπωμά μας θα ανιχνεύεται η αιμάσσουσα πορεία που χάραξε ο Κάιν.

Το κράτος δικαίου οφείλει να διαπνέεται και να εμφορείται από τους πυλώνες του Καταστατικού χάρτη, την αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας ως θεμέλιο του πολιτεύματος, την διάκριση των εξουσιών, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αρχή της νομιμότητας και τον έλεγχο των πράξεων των κρατικών οργάνων. Παράλληλα να λειτουργεί ακολουθώντας το απαύγασμα των συνταγματικών κανόνων αναγορεύοντας ως υπέρτατη αρχή την ισχύ και εφαρμογή του νόμου με ισότητα αδιακρίτως έναντι πάντων.

Παρ’ ημίν, καταφανής είναι η αδυναμία εμπέδωσης του κράτους δικαίου και διάχυτη η αντίληψη ότι όχι απλώς ανάταση δεν υπάρχει αλλά φθίνουσα πορεία που το έχει οδηγήσει σε παρατεταμένη περίοδο χειμερίας νάρκης. Αυτό επιμαρτυροί η συστηματική συρρίκνωσή του στην άσκηση των αρμοδιοτήτων του και η απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων που προοιωνίζουν δεινά και συντείνουν στην σταδιακή αποδόμησή του.

Η ελληνική κακοδαιμονία που ταλανίζει τον τόπο, εκπηγάζει όχι από την έλλειψη θεσμικών ερεισμάτων και αντίστοιχων νομικών κανόνων, αλλά από την ολοκληρωτική κατίσχυση των μιντιακών μέσων και την ανάδειξη της τηλεόρασης ως ηγεμονεύουσας δύναμης που χωρίς απολύτως καμιά νομιμοποίηση επεδόθη απροκάλυπτα με καθεστωτική αντίληψη στην εγκαθίδρυση, στη χώρα της εσπερίας, «τηλεοπτικής» δημοκρατίας κατά πλήρη περιφρόνηση του ισχύοντος νομικού status.

Η τηλεόραση με τη διαχρονική, κατά το μάλλον ή ήττον, ανοχή και ενοχή όλου του πολιτικού φάσματος μπορεί απροκάλυπτα και χωρίς προσχήματα να εισδύει σε αλλότριους χώρους, να σφετερίζεται εδάφη που δεν της ανήκουν, τα οποία σπεύδει… να προσαρτήσει στην αυτοκρατορία της, γιατί με το ομολογουμένως αλάνθαστο κριτήριο που διαθέτει, εκτιμά ότι στο χρηματιστήριο της ενημέρωσης άλλα πιο εύπεπτα και ελκυστικά προϊόντα ερεθίζουν περισσότερο την κοινή γνώμη, εξάπτουν ασφαλέστερα νοσηρές φαντασίες και μαγνητίζουν αποτελεσματικότερα ανώριμα πλήθη. Προσέτι δε, ως η επικαιρότητα προστάζει, νέμεται προνομιακά πεδία και αντιποιείται αρχές και εξουσίες, παρότι άλλα επιτάσσουν ο δημόσιος χαρακτήρας της και η κοινωνική της αποστολή.

Η δαιμονιοποίηση της τηλεόρασης εκκινεί από την ηγεμονική της αντίληψη ότι ο κόσμος της ανήκει ως φέουδο και τον χρησιμοποιεί ως άθυρμα για επίδειξη της μεγαλομανίας της. Δεν τον αφήνει ν’ ανασάνει ούτε στιγμή. Τον έχει αποστεώσει αφαιρώντας του κάθε ίχνος παραγωγικής ικμάδας και μεταβάλει σε πειθήνιο ενεργούμενό της κατά τους ορισμούς και τις εντολές ασύδοτων μιντιαρχών.

Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε την απίστευτη παρακμή και τον ευτελισμό της που την έχουν περιαγάγει στο τελευταίο σκαλί, στου κακού τη σκάλα. Η ελληνική τηλεόραση συνεχίζει… να «διαβάζει» τις ημερήσιες πολιτικές και αθλητικές εφημερίδες και άλλα έντυπα και περιοδικά, λες και απευθύνεται σε κατεξοχήν αγράμματους και αναλφάβητους. Παράλληλα έχει στήσει εκπομπές και δημιουργήσει πρωινές, μεσημβρινές και απογευματινές ζώνες, με αμφιβόλου ποιότητας και αξιοπιστίας «πρωινάδικα» και «μικρομάγαζα» στα οποία κρατά σε ομηρεία ανυποψίαστους τηλεθεατές που ως Κίρκη τους μεταμορφώνει σε άμορφη μάζα, παθητικούς δέκτες, μοιραίους και άβουλους αργόσχολους χωρίς να προσμένουν κάποιο θαύμα. Σ’ αυτές τις ανούσιες και οχληρές εκπομπές σιτίζεται εσμός προσώπων και διαπρέπουν περισπούδαστοι «ειδικοί» που καλούνται να προσφέρουν τα φώτα τους με εξασφαλισμένη την διαφήμισή τους και την ευρεία δημοσιοποίηση της ταυτότητας και της εικόνας τους ως κατόχων… μεταπτυχιακού της T.V.

Το αρνητικό πρόσημο που χαρακτηρίζει την τηλεόραση, σχηματοποιείται σε αξίωμα ως ακολούθως: Όσο μεγαλύτερη ευκαιριακή ακροαματικότητα επιτυγχάνει, τόσο αστοχεί και αναντίστοιχη εμφανίζεται στην εκπλήρωση της κοινωνικής και πολιτισμικής της αποστολής. Και παρότι κατά το πλείστον μονοπωλεί την είδηση, την πληροφορία, την ενημέρωση, την εικόνα, την εμβέλεια και εν γένει την κοινωνική ζωή, δεν απέφυγε τον εκτροχιασμό της, γιατί ανήγαγε την μετριότητα σε χρυσό κανόνα πλοήγησής της, αυτοπαγιδεύτηκε στην ασημαντότητα των θολών μηνυμάτων που εξέπεμψε και μετέτρεψε την κολοσσιαία δύναμη με την οποία πριμοδοτήθηκε σε χαμηλές πτήσεις, ανώριμη και ανίκανη να διαχειριστεί την ποιότητα, τον πλουραρισμό, τον πολιτισμό, την πρόοδο και να κτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης.

Εσχάτως με αφορμή βαριές ποινικές εκτροπές και απεχθείς εγκληματικές πράξεις που απασχόλησαν την κοινή γνώμη και προκάλεσαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, επέπρωτο να ζήσουμε την πάσα αθλιότητα, βάναυση προσβολή στην αξιοπρέπεια του μέσου πολίτη. Και τούτο διότι η πολυμήχανη τηλεόραση εθεώρησε καλλίστη την ευκαιρία να συμμετάσχει με πρωταγωνιστικό ρόλο στο ανακύψαν νέο λαμπρό πεδίο δόξας και επεδόθη σε ανίερη και πρωτοφανή εκμετάλλευσή του, φιλοτεχνώντας απίστευτο σκηνικό διαρκών εκπομπών αναπαραγωγής των φαινομένων διεξαγωγής «δικών» στις οθόνες της, με τηλεδικαστές και τηλεεισαγγελείς, στρατιά ειδικών και ειδημόνων, πραγματογνωμόνων και τεχνικών συμβούλων, ψυχιάτρων και ψυχολόγων, ακόμα και δημοσιογράφων ντετέκτιβ για να αναδείξουν και καλύψουν τις επίζηλες νέες αμφιβόλου συνταγματικότητας δραστηριότητές της.

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και να μην «λαμπρύνει» με την παρουσία της, η μεγάλη του γένους σχολή των… «γνωστών ποινικολόγων», που θεσμικά έκθετη, κατά παράβαση των υψηλών παραδόσεων του δικηγορικού μας σώματος και με βαρύτατες ευθύνες των οικείων δικηγορικών συλλόγων στους οποίους ανήκουν, με την ασύγγνωστη παράστασή τους και την αποκλίνουσα και εκκεντρική «συνηγορία» τους υπερθεματίζουν ανεπιγνώτως, ως πολιορκητικοί κριοί, την καθιέρωση της… τηλεοπτικής δίκης.

Η απερίσκεπτη συμπεριφορά των τηλεαστέρων, που ασύδοτοι κατά πάντα συνωθούνται κατά κόρον στα πρωινάδικα μικρομάγαζα της τηλεόρασης για να διατυπώσουν ως «αυθεντίες» και «επιτομή» της ποινικής δίκης τις περισπούδαστες απόψεις τους, αποτελεί πυορρούσα πληγή και κακόηθες σύμπτωμα αλαζονείας και έπαρσης που αφυδατώνει τον αυθεντικό δικανικό λόγο, προσβάλλει και αδικεί το ύψιστο λειτούργημα του πολιτισμού μας και αναιρεί τον υπερασπιστικό λόγο, μια φωνή που έρχεται από πολύ μακρυά και προώρισται να μην σιγήσει ποτέ.

Αλήθεια, ποιο κενό διέγνωσαν και σπεύδουν να το καλύψουν; Μήπως οι διαπράξαντες τα εγκλήματα δεν συνελήφθησαν;  Δεν άσκησε την δέουσα ποινική δίωξη ο αρμόδιος εισαγγελέας; Δεν παραπέμφθηκαν οι κατηγορούμενοι στον ανακριτή; Δεν εκλήθησαν νομοτύπως σε απολογία; Δεν διατάχθηκε η προσωρινή τους κράτηση; Δεν ορίστηκε δικάσιμος για την εκδίκαση της υπόθεσής τους; Και μάλιστα δύο από τις πολύκροτες αυτές υποθέσεις δεν είναι ήδη σε εξέλιξη, ολίγον πριν την ολοκλήρωσή τους;

Εντεύθεν ανακύπτει το ερώτημα: Η τηλεόραση, εν τη απείρω παντοδυναμία της αποδέχεται και αναγνωρίζει το ισχύον νομικό καθεστώς; Σέβεται και συμμορφούται στις επιταγές του δικαίου; Εάνη απάντηση τεκμαίρεται καταφατική, γιατί «αρνείται» το αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα στους φυσικούς δικαστές να ασκήσουν απερίσπαστοι το δικαιοδοτικό τους έργο και με αλλεπάλληλες έκνομες και αμετροεπείς παρεμβάσεις της μολύνει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της δίκης, επιτείνει την σύγχυση και συστηματικά κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη δικαιοσύνη;

Από πού αντλεί το δικαίωμα να λαμβάνει αντίγραφα απολογιών κατηγορουμένων και καταθέσεις μαρτύρων, ακόμα και στο στάδιο ανάκρισης εν εξελίξει; (Δεν παραλείπω ν’ αναφέρω ότι πριν την τροποποίηση του αρθρ. 241 Κ.Π.Δ. η  ανάκριση ωρίζετο ως «μυστική», πλην όμως οι αλλεπάλληλες διαρροές υπήρξαν τόσο συχνές και εκτεταμένες που προκαλούσαν δικαιολογημένα ερωτηματικά στους πολίτες και έφερναν σε δεινή αμηχανία τους κατά νόμο υπεύθυνους εισαγγελείς και ανακριτές για την αδράνεια τους. Έτσι με το Ν. 4620/2019 η οικεία διάταξη τροποποιήθηκε και πλέον η ανάκριση χαρακτηρίζεται «έγγραφη και χωρίς δημοσιότητα»).

Πώς νομιμοποιείται το μονότονα επαναλαμβανόμενο σκηνικό αναπαραγωγής «δικών» επί εκκρεμών ποινικών υποθέσεων με ευρεία χρήση και δημοσιοποίηση στοιχείων της προδικασίας και εσμό προσκεκλημένων ως ειδικών και ειδημόνων, για να αναλύσουν την προσωπικότητα του ούτως ή άλλως απολειπομένου κατηγορουμένου και να προσδιορίσουν ερήμην του τα κίνητρα και τα ελατήρια της πράξης του, χωρίς να «ακουστεί», καίτοι ως κεντρικό πρόσωπο της δίκης έχει πάντα το λόγο τελευταίος,  ως να αγνοεί ο κάθε μιντιακός κολοσσός ότι σε προηγμένες έννομες τάξεις βάση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών (αρθρ. 26 Σ) «η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια: οι αποφάσεις της εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού» και στα αρθρ. 96-97 Σ ρητώς ορίζεται ότι τα κακουργήματα δικάζονται από μεικτά ορκωτά δικαστήρια που συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές και ενόρκους.

Πού βρίσκει έρεισμα η αναντίρρητα εξωθεσμική παραβίαση και ισοπέδωση του τεκμηρίου αθωότητας που δεν είναι ένα απλό σχήμα λόγου αλλά θωρακίζει και προστατεύει κάθε κατηγορούμενο απ’ αρχής της ποινικής του περιπέτειας έως εξαντλήσεως όλων των βαθμών δικαιοδοσίας του δικαστικού του αγώνα και μέχρις ότου τελεσίδικα και αμετάκλητα διαγνωσθεί η ενοχή του, ως επιτάσσει το άρθρ. 71 Κ.Π.Δ.;

Προσέτι, όπως έχω σημειώσει σ’ άλλο άρθρο με αφορμή ανάλογα απαράδεκτα περιστατικά, η εικόνα ενός δέσμιου προσαγόμενου κατηγορουμένου να φωτογραφίζεται, να βιντεοσκοπείται, να πολιορκείται από δεκάδες μικρόφωνα χωρίς τη συναίνεσή του και ενώ πασχίζει ν’ εξασφαλίσει την ελάχιστη προφύλαξη, να βομβαρδίζεται ανηλεώς, με επίμονες και ανακριτικού χαρακτήρα ερωτήσεις, ακόμα και αν πρόκειται για τον απεχθέστερο εγκληματία, καταδεικνύει την ελλειπτική δικαϊκή κανονικότητά μας και μας μετατάσσει ανέκκλητα από άποψη ευνομίας στη ζώνη των υποανάπτυκτων κοινωνιών.

Το μέτρο προστασίας που επιφυλάσσει μια πολιτεία στους διωκόμενους και υπό καταναγκασμό τελούντες, προσδιορίζει το πολιτιστικό επίπεδό της και αντανακλά τη στερεότητα ή τη σαθρότητα των δομών της. Το περιλάλητο τεκμήριο αθωότητας που ρητώς κατοχυρώνεται από το άρθρο 6§2 της Ε.Σ.Δ.Α. δεν ευδοκιμεί σε άγονα νομικά εδάφη και παρηκμασμένες έννομες τάξεις. Τι κι αν υπάρχει ασφαλές περίγραμμα νομικής προστασίας (ν.2172/93, ν.3090/2002, ν.4569/19); Τι και αν απειλούνται σοβαρές ποινικές κυρώσεις και επιβολή υψηλών χρηματικών ποινών; Τα μ.μ.ε. με ευθύνη και ανοχή της πολιτείας είναι κράτος εν κράτει, υπεράνω νόμων.

Στο άρθρ. 15§1 Σ ορίζεται ότι «ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του εθνικού  συμβουλίου ραδιοτηλεόρασης». Το Ε.Σ.Ρ. ιδρύθηκε το 1989 για να αδειοδοτήσει και εποπτεύσει την λειτουργία ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και της δημόσιας τηλεόρασης. Στα 33 χρόνια από την ίδρυσή του, ανταποκρίθηκε στο ρόλο του ως θεματοφύλακα της συνταγματικής λειτουργίας, άσκησε την κυρωτική διαδικασία σε περιπτώσεις που προδήλως τα αδηφάγα μ.μ.ε υπερέβησαν τα εσκαμμένα και κυρίως δικαίωσε τις προσδοκίες του μέσου πολίτη; Αν κρίνουμε από τις προπαρατεθείσες αστοχίες και ασχήμιες στα όρια της αθλιότητας και την καταπάτηση του υφιστάμενου κώδικα δεοντολογίας, ανενδοίαστα μπορεί να γίνει λόγος για ένα πλήρως αδρανοποιημένο Ε.Σ.Ρ. που, ως μη έδει, περιέργως και επιμόνως σιωπά. Και παρότι στο Ε.Σ.Ρ. συμμετέχουν στις κορυφαίες θέσεις επίτιμα μέλη του Α.Π., φρόνιμο θα ήταν, να προβλεπόταν και αντίστοιχη θέση εισαγγελέα, αποκλειστικά αρμόδιου επί του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου που θα παρεμβαίνει σε κάθε βαριά εκτροπή τους, ώστε να περισταλεί το ταχύτερο και ν’ αποτραπεί αποτελεσματικά η διολίσθησή τους σε αδιέξοδες καταστάσεις πριν ο εξωθεσμικός τους κατήφορος αποβεί κατά πάντα μη αναστρέψιμος. Διαφορετικά, ποιος εντέλλεται να ασκήσει την «ποινική δίωξη» για να επιληφθεί το Ε.Σ.Ρ. που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να εμφανίζεται με διπλή ιδιότητα και ως κατήγορος και ως κριτής των αχαλίνωτων τηλεοπτικών εκτροπών και συναφών «ατοπημάτων»;

Η έντονη αντιθεσμική δυσανεξία της τηλεόρασης, υπαγορεύεται από τον ασύμβατο χαρακτήρα της να μην υπακούει σε κανονιστικά πλαίσια λειτουργίας, διακατεχόμενη δε από το σύνδρομο της ύβρεως ως ανεξέλεγκτης υπερεξουσίας να διατυπώνει κυρίαρχη άποψη επί παντός του επιστητού, να μην αναγνωρίζει ζωτικό χώρο εκτός της εμβέλειάς της ακόμα  και αν ορθώνονται συνταγματικά τείχη και παραβιάζοντας ανενδοίαστα το άβατο της δικαιοσύνης να «λεηλατεί» μια συνταγματικά θεσπισμένη εξουσία χωρίς να της ζητείται και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Τον τελευταίο καιρό φανερή και όχι συγκεκαλυμμένη είναι η προσπάθεια διείσδυσής της στον ευαίσθητο χώρο της δικαιοσύνης που πάντα γοήτευε και σαγήνευε τα πλήθη, αφού τόσο ως ιδέα όσο και ως βίωμα φωλιάζει στην ψυχή του λαού μας. Ο ανεπίτρεπτος σφετερισμός των δικαιικών πραγμάτων την οδήγησε αναπόδραστα σε ευτελείς απομιμήσεις δικαστηριακών πρακτικών και στην αναπαραγωγή κακεκτύπων και συχνά αναζωπυρώνει την γκρίζα ατμόσφαιρα με δήθεν αποκλειστικές πληροφορίες ανταποκριτών της και με δημοσιογράφους ντετέκτιβ που καμώνονται πως ρίχνουν φως στο τούνελ… Μετέτρεψε όλη την χώρα σε απέραντο τηλεοπτικό δικαστήριο.

Αλήθεια, πόσα περιθώρια μπορεί να έχει ο δύσμοιρος τηλεθεατής για να καταναλώσει ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα από την χιλιομασημένη τροφή που καθημερινά του σερβίρουν για την υπόθεση της τραγωδίας στην Πάτρα;

Πόσα αποσπασματικά εδάφη από τις απολογίες των κατηγορουμένων ως δολοφόνων της φοιτήτριας στη Ρόδο πρέπει να ακούσει για να τα εμπεδώσει ο μέσος πολίτης, ως εάν επρόκειτο να αποφανθεί ο ίδιος για την περί της ενοχής κρίση του και την προσήκουσα ποινική μεταχείρισή τους. Εκτός εάν η θεσμική αυτή απρέπεια δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και μην εκπλαγεί κανείς αν κληθούν… σε γκάλοπ να δώσουν την ψήφο τους για την τύχη των κατηγορουμένων και το ύψος της ποινής που πρέπει να τους επιβληθεί.

Η ελληνική τηλεόραση νομοτελειακά πλέον οδεύει χωρίς αντιστάσεις στην παρακμή και στον μαρασμό. Κομίζει την ανυποληψία. Σηματοδοτεί έναν απόλυτα χρεοκοπημένο κόσμο. Εικόνα ντροπιαστική για μια τηλεόραση που δεν μας εκφράζει και ανάξια μιας Ελλάδας που δεν μας ταιριάζει. Μιας χώρας σε βαθιά καταστολή, σε αποδρομή, σε ολισθηρό και χωρίς φρένα κατήφορο.

Η ποινική εμπλοκή κάθε κατηγορουμένου και ο δραματικός δικαστικός αγώνας που στη συνέχεια θα κληθεί να δώσει υπαγορεύει να διασφαλίζονται στο ακέραιο οι εγγυήσεις της δίκαιης δίκης και ο πλήρης σεβασμός των δικαιωμάτων του.

Ομοίως και ο τρόπος που θα επιλέξει να αμυνθεί, είτε αρνούμενος την κατηγορία είτε ασκώντας το δικαίωμα σιγής ή εκδηλώνοντας ειλικρινή μεταμέλεια και ό,τι άλλο υπαγορεύει ως έσχατη εφεδρεία το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, είναι επίσης απόλυτα θεμιτός. Η απαγγελία όμως της καταδικαστικής απόφασης που επισύρει τον εγκλεισμό του στη φυλακή πέραν από το ισχυρό σοκ που προκαλεί, επιφέρει μια αγεφύρωτη ρωγμή στην ύπαρξή του και συνιστά ένα οδυνηρό προσωπικό μαρτύριο ικανό να συνθλίψει και να εξουθενώσει ακόμα και τον πλέον ισχυρό. Κατά συνέπεια οι λαοσυνάξεις (για τις οποίες μεγάλη ευθύνη βαραίνει την τηλεόραση) και το πλήθος που συνέρρευσε στον περιβάλλοντα του δικαστηρίου χώρο εν αναμονή της απαγγελίας της δικαστικής κρίσης, ακόμα και αν επρόκειτο για την υπόθεση του ναζιστικού μορφώματος (που είχε «προαναγγελθεί» και ήταν αναμενόμενη) και οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί με καπνογόνα και κροτίδες, αποτελεί όνειδος για το κράτος δικαίου και είναι μια μαύρη σελίδα στα δικαστικά δρώμενα της χώρας, που θα περάσει καιρός για να ξεχαστεί και να σβήσει. Γιατί ακριβώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις οφείλει το κράτος δικαίου να προβάλλει την δικαστική αρετή, να αντιτάξει τον πολιτισμό της δίκης, την θεσμική του υπεροπλία, τον σεβασμό στο πρόσωπο παντός κατηγορουμένου, ακόμα και να εκφράσει την συμπάθεια του για την δυσμενή έκβαση της δικαστικής του περιπέτειας, νοηματοδοτώντας στην πράξη την ευπρέπεια, την σύνεση, την καταλλαγή, την έλλειψη εμπάθειας και εν τέλει το μεγαλείο της δικαιοσύνης.

Ολισθηρό δρόμο επίσης επέλεξε και δαιμόνια ενέσπειρε ο τηλεοπτικός φακός και στην υπόθεση της κατηγορουμένης γυναίκας από την Πάτρα, που ακόμα και αν διέπραξε την κορυφαία κτηνωδία που της αποδίδεται (την οποία παρά ταύτα έστω και προσχηματικά πεισματωδώς αρνείται και επομένως ισχύει και στην περίπτωσή της το τεκμήριο της αθωότητας) τα θλιβερά περιστατικά που αναπαρήχθησαν κατά κόρον στις οθόνες όλων των καναλιών, όπως η απειλή λιντσαρίσματος από εξαγριωμένα πλήθη και η αναγραφή στους τοίχους και στα παράθυρα του σπιτιού της αποκρουστικών και απειλητικών ακραίων συνθημάτων, τα οποία μάλιστα απαθανάτιζαν στα κινητά τους, ως απτή πιστοποίηση ότι «ήταν και αυτοί εκεί», εκφραστές μιας ηθικής ανωτερότητας που ο ασυγκράτητος και υπερχειλίζων αποτροπιασμός τους επέβαλε να πάρουν οι ίδιοι τον νόμο… στα χέρια τους, αποτελεί μνημείο χυδαιότητας σε βάρος όλων των υπεραγανακτισμένων «αδιαφθόρων», που όπως στην περίπτωση των Εστιάδων, έτρεξαν «να δουν και να χορτάσουν» και απροκάλυπτης βαρβαρότητας και κυνισμού των αδίστακτων μ.μ.ε. [1]

Αλλά αν έπρεπε να κλείσω με την κατά τη γνώμη μου αλγεινοτέρα θεσμική εκτροπή από τα «έργα και τις ημέρες» της τηλεόρασης, χωρίς δισταγμό θα επικαλούμουν τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν σε εν εξελίξει ποινική υπόθεση στην οποία ο κατηγορούμενός καίτοι εκπροσωπείται στη δίκη από συνήγορο της επιλογής του, προφανώς παρασυρμένος από την αίγλη του υπερασπιστικού λειτουργήματος, και υπολαμβάνοντας αφελώς ότι μπορεί ο ίδιος να ανταποκριθεί στα καθήκοντα συνηγόρου του εαυτού του, υποδυόμενος ρόλο που δεν συναρτάται με το θεατρικό σανίδι (κακέκτυπο υπερασπιστή) παντελώς ανυποψίαστος επεδόθη επί μακρόν σε εξαντλητική εξέταση μάρτυρος, «αντιποιούμενος» αλλότριο έργο που αδυνατεί να κατανοήσει και δη το λειτούργημα του συνηγόρου υπεράσπισης, που έρχεται από πολύ μακρυά, ως θαυμαστό πολιτιστικό επίτευγμα και αποτελεί την πεμπτουσία της ποινικής δίκης.

Κράτος δικαίου και μ.μ.ε., δυο ασύμβατοι κόσμοι. Ο ένας ευλαβείται τον νόμο, από τον οποίο και αντλεί τη δύναμή του. Ο άλλος επισείει τα ισοπεδωτικά ποσοστά τηλεθέασης, ως τρόπαιο της επικυριαρχίας του. Είναι πλέον καιρός οι διιστάμενες δύο «κοσμοθεωρίες» να συναγάγουν την ιστορική συνιστώσα: Καμιά έκπτωση στις αρχές και της αξίες που απαρασάλευτα υπηρετεί το κράτος δικαίου και γενναία αυτοκριτική αυτοκαθαρμού των μ.μ.ε. σε μια διαδικασία ώσμωσης πολιτισμού και δημοκρατίας, ως μόνη δίοδος ώστε η ηγεμονεύουσα δύναμη να διώξει από πάνω της ό,τι πιο μαύρο και πιο γκρίζο σκιάζουν τον απέραντο ορίζοντά της.

Δεν διατηρώ υψηλές προσδοκίες, ούτε διακατέχομαι από την ψευδαίσθηση ότι με το παρόν άρθρο θα μπορούσα, ως άλλος Δαυίδ, να αφανίσω την «κακή πλευρά» του μιντιακού γίγαντα Γολιάθ, αλλά ευελπιστώ ότι η προσπάθεια μου θα καταγραφεί όχι ως μια φωνή της ερημίας, αλλά ως ειλικρινής και εναγώνια πρόσθετη παρέμβαση στην προσπάθεια και πολλών άλλων, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να εκριζώσει τις χρόνιες κακοδαιμονίες της, να εξυγιάνει τις τηλεοπτικές οθόνες από νοσογόνους ιούς και να καταστήσει ευάερα τα τηλεοπτικά παράθυρα, προς δε να γεννήσει έναν αναγκαίο και γόνιμο δημόσιο προβληματισμό, για να δρομολογηθεί μια νέα περίοδος αποκατάστασης και ενδυνάμωσης της λειτουργίας του πολλαπλώς βαλλόμενου και οιονεί ανυπεράσπιστου κράτους δικαίου.

          Ηγουμενίτσα, 05-05-2022

Παύλος  Τζοβάρας,             

π. Πρόεδρος Δ.Σ. Θεσπρωτίας, επίτιμο μέλος του Δ.Σ. Κερκύρας

---

[1] Εξόχως αρνητική παράμετρο αποτελεί η απαράδεκτη και κατάδηλα αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της αστυνομικής δύναμης που ήταν επιφορτισμένη με την τήρηση της τάξης και την προστασία της φερομένης ως παιδοκτόνου και των απειλουμένων συγγενών της, η οποία κατά παράβαση του καθήκοντός της όχι μόνο δεν απομάκρυνε πάραυτα το αλλαλάζον πλήθος και δεν προστάτευσε ως ώφειλε παντάπασι τους απειλούμενους αλλά οιστρηλατημένη από τα παραπλανητικά κελεύσματα των ασύδοτων μ.μ.ε. που βομβάρδιζαν… αμάχους, συντονίστηκε στον ρυθμό του αμαθούς όχλου και περιορίστηκε σε «διακριτική» επιτήρηση! Ο δημόσιος βίος πρέπει να κανοναρχείται από τις επιταγές του κράτους δικαίου και την απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου. Αν όντως, αποδειχθεί ότι η φερομένη ως παιδοκτόνος εγκλημάτισε κατά τον σατανικό τρόπο που της αποδίδεται, αρμόδια να το πουν και να το κρίνουν είναι όχι η φλύαρη και ανεύθυνη τηλεόραση, αλλά μόνο τα δικαιοδοτικά όργανα της πολιτείας.

Επιτρέψατέ  μου μία παρατήρηση που έχει να κάνει  με το κύρος  της δικηγορίας και των δικηγόρων. Είναι ένα θέμα  το οποίο πρέπει να μας απασχολεί διότι κατοχυρώνει την επαγγελματική  και την επιστημονική μας υπόσταση.  

Δυστυχώς χρησιμοποιείται κατά κόρον  στις μέρες μας ο χαρακτηρισμός «πελάτης» όσον αφορά «τον εντολέα» του δικηγόρου. Εμείς οι ίδιοι χρησιμοποιούμε αυτό το χαρακτηρισμό παραβλέποντας πως υπάρχουν  συνέπειες, οι οποίες δεν είναι μεν άμεσες  πλην, διαβρώνουν σιγά – σιγά το λειτούργημα της δικηγορίας. Η λέξη «πελάτης» δεν είναι δόκιμη. Παραπέμπει άμεσα σε αγοραία δραστηριότητα, παραπέμπει σε εμπορική συναλλαγή και  υποβιβάζει τον δικηγόρο από δημόσιο λειτουργό σε έμπορευόμενο.

Ο Κώδικας Δικηγόρων μας δίνει την ορθή κατεύθυνση εξαρχής στα άρθρα 1 και 3.

« Αρθρο :1 Ο δικηγόρος είναι δημόσιος λειτουργός. Το λειτούργημά του αποτελεί θεμέλιο του κράτους δικαίου. Περιεχόμενο του λειτουργήματος είναι η εκπροσώπηση και υπεράσπιση του εντολέα του σε κάθε δικαστήριο.

Αρθρο: 3 Το επάγγελμα του δικηγόρου
1. Ο δικηγόρος ασκεί ελεύθερο επάγγελμα στο οποίο προέχει το στοιχείο της εμπιστοσύνης του εντολέα του προς αυτόν. Για τις υπηρεσίες του αμείβεται από τον εντολέα του είτε ανά υπόθεση είτε με πάγια αμοιβή ή με μισθό. Η άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος δεν συνιστά εμπορική δραστηριότητα.»

Πρέπει να παύσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «πελάτης». Να λέμε ο «εντολέας μου». Προασπίζουμε έτσι την υπόστασή μας.

Αλλωστε και οι γιατροί, πιο προσεκτικοί από τους δικηγόρους, «ο ασθενής μου», λένε.

Κέρκυρα 24/3/2022

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΑΪΤΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ